[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Co teraz, Charley?  zapytał Sam. Spać. Myślicie, że Indianie nie zjawią się raz jeszcze po odjez
dzie tych ,,walecznych ludzi? Wątpię. Mnie jednak dziwiłoby to, na przykład, bardzo, gdyby Fred Morgan nie wrócił, aby przy-najmniej spróbować odszukać konia, a z nim razem drogie kamienie! To możliwe, lecz nieprawdopodobne.Kto znajdzie konia, który uciekł przed ogniem?Nadto wie on, że oprócz kolejarzy są tutaj jeszcze inni ludzie, którym się nie może pokazać,jeśli nie chce narazić się na największe niebezpieczeństwo. Ale on poznał mnie tak samo jak ja jego, dziwiłbym się przeto, gdyby nie miał ochotywpakować mi kuli lub ostrego żelaza! To się jeszcze pokaże.Na dziś jednak jesteśmy bezpieczni.Mimo to radziłbym oddalićsię od kolei tak, żebyśmy nabrali pewności, że nam nikt nie przerwie naszego odpoczynku. Well! A więc naprzód!Wsiadłszy na konie, odjechaliśmy z milę angielską na północ.Zatrzymawszy się tam, spę-taliśmy koniom nogi i zawinęliśmy się w koce.Byłem rzeczywiście znużony i usnąłem niebawem.We śnie wydało mi się, że słyszę turkotpociągu, który biegł ze wschodu na zachód.Lecz nie ocknąłem się całkowicie i zasnąłem nanowo.Gdy się zbudziłem, było jeszcze bardzo wcześnie.Mimo to Sam siedział już koło mnie,paląc z zadowoleniem jedno z cygar otrzymanych wczoraj od podróżnych. Dzień dobry, Charley! Widzę istotnie pewną różnicę między tym zielem a waszymi pa-tentowanymi cygarami, których manufakturę trzymacie pod siodłem.Zapalcie sobie takżejedno, a potem przystąpimy do dzieła.Z
niadania musimy się wyrzec, dopóki nie natrafimy nawodę. %7łebyśmy ją tylko wkrótce znalez
li; to konieczne dla koni, które nie mają się nawet gdziepopaść.Zapaliłem cygaro i rozpętałem konia. Jak pojedziemy?  zapytał Sam. Spiralą aż tam, gdzie stał pociąg.W ten sposób nie ujdzie nam żaden ślad. Ale nie obok siebie. Oczywiście.W odpowiednim oddaleniu.A więc naprzód!Na miałkim popiele spalonej trawy ślady zbiegłych Ogellallajów odcisnęły się niewątpli-wie bardzo wyraz
nie, lecz wiatr tak je przez noc pozwiewał, że nie było nic widać.Wskutektego przybyliśmy na miejsce bez żadnego wyniku. Czy widzieliście co, Charley?  zapytał Sam. Nie. Ja tak samo.Niech kaczka kopnie taki wiatr, który nadchodzi wtenczas, kiedy go naj-mniej potrzeba! Gdybyście nie znalez
li listu, nie wiedzielibyśmy doprawdy, co począć. A więc dalej nad Rio Pecos! Well, wpierw jednak muszę oznajmić czerwonoskórym, komu mają być wdzięczni zawczorajszą przyjemność.Podczas gdy zsiadłem z konia i rozciągnąłem się na nasypie, Sans-ear zabrał się do dzieła,w którym ja nie mogłem uczestniczyć. A teraz jazda!  rzekł Sam. Droga do najbliższej wody daleka, a ciekaw jestem, kto jąlepiej wytrzyma, wasz mustang czy moja stara Tony. Wasz wierzchowiec niesie mniejsze brzemię niż mój.35 Well, Charley, wprawdzie niesie on trochę mniejszego człowieka, lecz dużo oleju wgłowie.Nie ja jestem winien, że mi uciekł ten Morgan, ale że wy nie zdołaliście wykończyćobu wodzów, to, na przykład, przebaczę wam dopiero wtedy, gdy mi pomożecie schwytaćMorgana!36ROZDZIAA
IISTAKEMANI10Pomiędzy Teksasem, Arizoną, Nowym Meksykiem a terytorium indiańskim albo, mówiącinaczej, pomiędzy odnogami gór Ozark, dolną i górną Sierra Guadelupe a górami Gualpa, leżyotoczona wzgórzami  odgraniczającymi górny bieg Rio Pecos i z
ródła rzek: Red River, Sabi-na, Trinidad, Brazos i Kolorado  niezmierzona i okropna połać kraju, którą można by nazwaćSaharą Stanów Zjednoczonych.Puste płaszczyzny suchego, rozżarzonego piasku przeplatane skalnymi pokładami nie uży-czają roślinności warunków potrzebnych do najkrótszego choćby życia.Zimna noc następujetu nagle, bez żadnego przejścia po dziennym skwarze.Ani samotny dżebel11, ani zieleniejącewadi12 nie przerywa, jak na Saharze, martwej,jednostajnej pustyni, a cichy bir13 nie wyczaro-wuje swą wilgocią żadnej oazy.Brak tu nawet przejścia w postaci stepu między porosłymilasem terenami górzystymi a pustkowiem pozbawionym wszelkiego życia.Wszędzie stajeprzed oczyma śmierć, śmierć bez osłony w najstraszliwszej swej postaci.Tylko tu i ówdziesterczy  nie wiadomo jaką siłą wydobyty i zachowany  samotny krzak mezkity z liśćmibarwy skóry, jak gdyby drwił sobie z oczu ludzkich spragnionych zieloności.Również zezdziwieniem spotyka się gdzieniegdzie gatunek dzikich kaktusów rosnących pojedynczo, wgrupach albo nawet gęsto pokrywających rozległe obszary.Gdy się je widzi, trudno odgadnąći wyjaśnić sobie zagadkę ich bytu.Lecz ani mezkita, ani kaktus nie czynią na widzu przyjem-nego wrażenia.Barwa ich jest szarobrunatna, a kształty brzydkie.Pokrywa je gruby pył pia-skowy, a biada koniowi, którego nierozważny jez
dziec skieruje do takiej kaktusowej oazy.Twarde i ostre jak igły kolce tak mu poranią ścięgna, że już nigdy nie będzie mógł chodzić.Jez
dziec musi go siÄ™ wyrzec i zwierzÄ™ ginie marnie, jeÅ›li go sam wÅ‚aÅ›ciciel nie dobije.Na przekór tym wszystkim okropnoÅ›ciom, jakimi ta pustynia przeraża, czÅ‚owiek odważyÅ‚siÄ™ przecież wkroczyć na niÄ….WiodÄ… przez niÄ… goÅ›ciÅ„ce do Santa Fé i Fortu Union, w górÄ™ kuPaso del Norte i w dół ku obficie nawodnionym preriom i lasom prowincji Teksas.Tamtejszy,,goÅ›ciniec nie ma jednak nic wspólnego z bitymi drogami w krajach cywilizowanych.Cza-sem wprawdzie przejedzie przez pustyniÄ™ w najwiÄ™kszym poÅ›piechu samotny jez
dziec lubrastreador14.jakieś towarzystwo zuchwalców lub podejrzana gromadka Indian, kiedy niekiedyzaskrzypi po beznadziejnym pustkowiu powolny jak ślimak, długi łańcuch wozów zaprzężo-nych w woły, ale na próżno szukałbyś tam drogi we właściwym tego słowa znaczeniu.Nawetnie widać wyjeżdżonych kołami śladów.Każdy jedzie tamtędy konno lub na wozie, własnymtorem, dopóki widzi na ziemi jakieś oznaki tego, że posuwa się we właściwym kierunku [ Pobierz całość w formacie PDF ]