[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jakoż w istocie lekki szmerek przebiegł po sali nibydreszcz po ciele."To silne", rzekła półgłosem moja sąsiadka.Poeta, mięcej modulując głos, ciągnąłdalej:%7łe siostra wasza, tak jak wy kobieta,Aby wyżywić swoje drobne dziatki,Parać się musi rzemiosłem - gamratki?!Ten świat my chcemy wam przywieść na oczy,Ten "padół płaczu", jako wieszcz powiedział.A jeśli łza wam z z
renic siÄ™ potoczy,PÅ‚ynÄ…c, jak rynnÄ…, w piersi krÄ…gÅ‚ych przedziaÅ‚,Niech nie wstrzymuje jej wasza powieka:Ta Å‚za wam godność nadaje czÅ‚owieka!ZagrzmiaÅ‚a burza oklasków, ale na krótko,bowiem conférencier huknÄ…Å‚ gromkim gÅ‚osem: "Milczeć!" arównoczeÅ›nie ozwaÅ‚ siÄ™ znów dz
więk dzwonu pogrzebowego i sygnaturka za topielców.W końcuuciszyło się,kurtyna się rozsunęła i rozpoczął się pierwszy numer odsłaniający ranę społeczną.Było tojedno z licznych naśladownictw piosenki Schillera (Leona) Wiatr za szybami śmieje się.Tym razemśpiewała ją zgrzybiała babcia,która za młodu była kurtyzaną, a obecnie, przesuwając nieco zakres pracy w kierunkuodpowiedniejszym swemu wiekowi, pełni obowiązki dozorczyni publicznych miejsc ustępowych.Pomysłowa reżyseria wyposażyła ten numer we wspaniałą oprawę.Skulona babcia siedziała w rogu sceny koło swego instytutu, opodal świeciła uliczna latarnia, z górysypał gęstymi płatkami śnieg.Za kulisami świstał przeciągle wiatr, wybuchając po każdej zwrotce złowróżbnym refrenem.Z
niegprószył coraz gęściej, babcia śpiewała coraz ciszej, w końcu cisza grobu utuliła ją na wieki.Na sceniezjawił się fizyk miejski, który obojętnie skonstatował zgon, a za nim dwóch grabarzy wyniosło martwezwłoki.Oto urywek tekstu:Tak jak mnie dzisiaj tu widzicie,Babunią starą i zgrzybiałą,I we mnie kiedyś drgało życie,I świat ubóstwiał moje ciało.Tłumnie klęczeli u mych stópHrabiowie, księża i bankierzy,Czy który, patrząc na mój grób,Pozna, co tam pod spodem leży?Wiatr za szybami śmieje się:Psiakrew, to życie takie złe!Stanie się, co się musi stać,Ot, lepiej, ludzie, idz
cie - spać.Bywało nieraz, przy niedzieli,Przychodził do mnie chłopiec żwawy,Najpierw użyliśmy kąpieli,A potem innej znów zabawy;Ach, jak on brał w ramiona mnie -Dziś już tak kochać nie umieją! -Na to wspomnienie jeszcze drżę,Jeszcze się stare oczy śmieją!Wiatr za szybami etc.Pamiętam, jak go potem brali -Biedactwo, skradł zegarek złoty -Jak mi nieludzko go szarpaliWydarłszy z objęć mej pieszczoty;Pod topór oddał głowę swą,Ach, ludzie, ludzie czy szakale!Czyż wiecznie będzie w świecie zło - ?N i e w i d z ę p o l e p s z e n i a w c a l e!Wiatr za szybami etc.Spojrzałem po sali: wiele osób płakało.Następną raną społeczną był nieodzowny "apasz".W kaszkiecie nasuniętym na oczy, w kurtce zapiętejpod szyję, z długim kuchennym nożem w ręce, wił się po scenie, czaił, przysiadał, opowiadając na nutęudramatyzowanego gassenhauera (Tralala) dzieje swojej pierwszej zbrodni:Mignął mi burżuja tłusty kark zza węgła,Ma dłoń go sięgia:Runął jak głaz.Próżno trwożnym głosem o ratunek żebrze,Ja, drżąc jak w febrze,Zadaję raz,Absyntu szklanka,Z
mierć, ma kochanka,etc., etc.W ogóle konsumpcja absyntu przez polską muzykę kabaretową była znaczna.Na usilne żądaniepubliczności tenże sam apasz odśpiewał ulubioną piosenkę Henryka Zbierzchowskiego pt.Walc nocy,dziś już spopularyzowaną po całej kuli ziemskiej pod nazwą Valse brune:Gdy noc zapada,Nim światła latarń pogasną,Wieszcz po melodię się skrada,By wydrukować jak własną.Oto już siódme wydanie,Zanim się zbrodnia odkryje,Kupujcież, kupujcież, dranie,Raz tylko jeden się żyje!.Dalszy ciąg notatek niestety zaginął.Pisane w r.1912UZUPEA
NIENIA[Z "IGRASZEK KABARETOWYCH"]PRZEDMOWAPoleca się Szanownej Publiczności przeczytanie tegoż Boya Piosenek ifraszek "Zielonego Balonika", przy czym czytelnik zyskuje głębszewniknięcie w INDYWIDUALNOZ

autora, zaś autor zyskujeKORON TRZY.Co obu stronom może wyjść tylko na korzyść.BoyDWA KOTKI(z Jachowicza)Były dwa kotki:Jeden ładny, lecz z szafy wyjadał łakotki,Drugi brzydki, bury,Ale łowił szczury.Którego wolicie, powiedzcież mi, dzieci?"Burego, burego!""A
adnego, Å‚adnego!"Nie mogÅ‚y zgodzić siÄ™ dzieci.No, a ty, Celinko?RozsÄ…dna Cesia z poważnÄ… minkÄ…Tak rzecze, pomyÅ›lawszy przez chwilÄ™ maleÅ„kÄ…:"Oba sÄ… potrzebne, nieprawdaż, mateÅ„ko?"Tak odpowie Cesia maÅ‚a,A mama jÄ… uÅ›ciskaÅ‚aMówiÄ…c: "Spokojnam, Cesiu, o twoje zamęście,Sama bÄ™dziesz szczęśliwa i drugim dasz szczęście".DESZCZYK(z Jachowicza)"Mamo, rzekÅ‚ JaÅ›, deszczyk rosi,Poplami kapelusz Zosi,Jakże niepotrzebnie pada!"Tu matka dziecku wykÅ‚ada:"Za to po deszczu, me dzieciÄ™Drzewko bujniej puszcza kwiecie,Co gdy przyjdzie czas jesieni,W soczysty owoc siÄ™ zmieni.Owoc zaÅ›, kiedy dojrzeje,Mama araczkiem zaleje,Doda cytrynki i wina,ParÄ™ kropel maraskina,TroszkÄ™ wody (nie za wiele) -I sprawi dzieciom wesele.Każde ze sÅ‚omkÄ… zasiÄ™dzie,Dopieroż to radość bÄ™dzie!Tak to deszczyk wszystko krzepi:Kwiatek, drzewko roÅ›nie lepiej,Bo Bóg wszystkim mÄ…drze wÅ‚ada"."O, kiedy tak, to niech pada!"DOLEKPytaÅ‚a Femcia Dolka, na co rozum zda siÄ™,Dolek milczaÅ‚; gdy coraz bardziej naprzykrza siÄ™,Tak powie: "Na to chyba tylko, moje dzieciÄ™,Aby nie być zmuszonym szukać go w kobiecie".ODSIECZ WIEDNIACZYLITOALETKA KRÓLOWEJ MARYSIEC
KI(scenariusz popularnej sztuki z historii Polski w jednym akcie)Henrykowi SienkiewiczowiScena przedstawia jedną z komnat królowej Marii Kazimiery.Jest to duża sala, cała zawalona tureckimimakatami, złotogłowiami, kindżałami, buńczukami etc., których król Jan cale fury znosi do domu zkażdej wyprawy w przekonaniu, iż uszczęśliwia tym swoją najukochańszą Marysieńkę.W rezultaciepokój wygląda trochę na namiot wielkiego wezyra, trochę na wystawę sklepu Ignacego Rajala; wniczym zaś nie przypomina buduaru ładnej kobiety.Jest duszny, ciemny i ponury.Królowa Marysieńkacierpi nad tym, ale Jaś robi to z tak poczciwego serca, taki jest dumny i kontent z siebie po każdymświeżym transporcie, że byłoby okrucieństwem rozwiewać jego iluzje.Dziś pokój ten jest jeszcze mniejwesoły niż kiedykolwiek.Przez okna na wpół przysłonięte ciężkimi oponami widać kawałek nieba szary ismutny; po szybach bębni monotonnie deszcz jesienny.I królowa Marysieńka jest dziś smutna -smutna, znudzona i coś jeszcze.Jest to ten stan duszy, który dzisiejsza subtelna psychologia określanazwą z d e n e r w o w a n i a.Co rok, kiedy nadchodzą te szare dni jesiennej słoty, ogarniaMarysieńkę ciężkie zniechęcenie na myśl, że całe jej życie ma upłynąć w tym strasznym kraju, takobcym i dzikim [ Pobierz całość w formacie PDF ]