Tarryn Fisher Kochaj Mnie Kłamstwami (tł. nieoficjalne)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Dlaczegoo tym nie wiem i kiedy zmieniłaś się we mnie? Byłaś zajęta.Lucy i Ethel się nie włamały Ethel weszła, żeby znalezć kolczyki swojejbabci, które tam zostawiła. Okej, po pierwsze przestań odnosić się do siebie w pierwszej osobie, Ethel, a podrugie, nie zamierzam włamywać się do ich domu! Niby od kiedy jesteś moralną policją? Gwałtownie upiła kawę. Jestem prawniczką.Zmarszczyła brwi. I dorosła.Prychnęła. I już spowodowałam życia warte kłopoty temu mężczyznie.Ostatnie stwierdzenie zdało się doprowadzić ją do wściekłości, bo zaczęła burczeć.Zaatakowała mnie pełnym teksańskim akcentem. A on tobie! Wycelowała we mnie palcem, po czym walnęła kierownicę. On wciążwraca! Niech to szlag, Olivia, on dalej cię znajduje, a ty masz prawo wiedzieć dlaczego.Obrócił twoje życie do góry nogami już co najmniej cztery razy.NIE CIERPI, KIEDY LUDZIENIE U%7łYWAJ KIERUNKOWSKAZ�W! Pokazała środkowy palec Mercedesowi, gdy gominęłyśmy. Poza tym, nie zapominajmy, że Leah też ma na swoim koncie włamanie zkradzieżą w biały dzień, używając na twoim mieszkaniu motyw z Fatalnego zauroczenia.To była taka prawda. Znam ich kod alarmowy domu mówię słabo. Skąd? W jej rozszerzonych oczach widać podziw. Coś go wyłączyło, kiedy Caleb, Leah i ja byliśmy w odprawie i spółka alarmowazadzwoniła do niego, aby sprawdzić kod, zanim go dezaktywowali. Teraz potrzebujemy tylko klucza. Uśmiecha się do mnie i wyjeżdża wyjazdemParkland. Trzymają zapasowy w karmniku na podwórku. Skąd wiesz o tym? Słyszałam, jak mówił przez telefon służącej, kiedy zatrzasnęła się na zewnątrz.Przeklina na mnie, używa słowa na p i nazywa mnie dziwakiem. Tak, a ty jesteś szmirowatą suką.Stoimy w holu gigantycznego domu Leah i Caleba.Ja z poczuciem winy, obgryzającpaznokcie, a Cammie niezmartwiona przechadza się dookoła, dotykając rzeczy.Obserwuję jąi zastanawiam się, kto by wygrał, gdyby ona i Leah wdały się w walkę. Spójrz na to mówi, podnosząc filigranowe jajko z ozdobnego złotego stolika. To jestwarte co najmniej stu torebek Cartiera. Odłóż to syczę na nią, wypluwając kawałek akrylu z kącika ust.Ich dom był muzeum,a Leah była jego główną atrakcją.Gdziekolwiek spojrzałam były obrazy i fotografierudowłosej bestii, niektóre z nich były na tyle uprzejme, żeby włączać Caleba.Wyślizgnęłamsię spod jej spojrzenia i stanęłam pod alkową. Już się włamaliśmy, równie dobrze możemy to jak najlepiej wykorzystać mówi domnie.Idę za nią do kuchni, gdzie patrzymy do ich lodówki.Wypchana jest wszystkim: odbułgarskiego kawioru do czekoladowego puddingu.Cammie zrywa winogrono z pęku iwrzuca sobie do buzi. Bez nasion mamrocze.Sok pryska z jej ust na drzwi lodówki.Zcieram plamkę ręcznikiem papierowym i wrzucam go do kosza.Idziemy w górę krętych schodów, nasze obcasy stukając o maślany marmur.Cammie zatrzymuje się przy drzwiach, które wydają się prowadzić do głównej sypialni. Nie, nie, ja tam nie idę mówię, cofając się parę kroków.Prędzej odcięłabym sobierękę niż zobaczyła ich sypialnię. Cóż, ja popatrzę. Otworzyła drzwi i zniknęła w środku.Kroczę wolnym krokiem wprzeciwnym kierunku.Idę długim korytarzem, który wyłożony jest czarnobiałymi zdjęciamirozmiaru 8x10.Caleb i Leah krojący swój tort ślubny, Caleb i Leah stojący na plaży, Leahpaląca papierosa przed wieżą Eiffela odwracam się zniesmaczona.Już nie chcę tutaj być, tojest ich miejsce: gdzie śmieją się, jedzą i uprawiają seks.Nie mogę uwierzyć, jak wszystko sięzmieniło.Czuję się trochę pozostawiona z tyłu: jakbym wybudzała się ze śpiączki, orientującsię, że świat poszedł dalej beze mnie.Czemu dalej czuję się tak samo, gdy wszyscy są inni?Wracam na dół, żeby poczekać na Cammie.Wtedy to widzę drzwi, owalne drzwi.Calebzawsze mi mówił, że pewnego dnia, kiedy wybuduje dom to chce mieć drzwi do biurapodobne do tych ciężkich średniowiecznych, które widzi się w filmach.Zbliżam się w ichkierunku i sięgam, by unieść kolistą klamkę, która jest niemal tak wielka, jak moja głowa.Otwierają się, a westchnienie nowego domu i wody kolońskiej uderza mnie w twarz.Tutaj nawet nie pachnie jak on.W ciągu ostatnich czterech lat zmienił wodę kolońską,więc znowu mam te uczucie śpiączki.Orzechowe regały stoją wzdłuż każdej ściany, wypełnione powieściami, podręcznikami isporadycznymi bibelotami.Podchodzę do biurka i siadam na jego ogromnym obrotowymfotelu.Obracam się na nim dłuższą chwilę.To jego ulubione pomieszczenie w domu.Widzęto.Jest tutaj wszystko, co kocha, lubi i nienawidzi.Na półce ściennej piłki do baseballa zautografami.Niemal mogę zobaczyć, jak bierze jedną z wystawy i parę razy rzuca nią wpowietrzu, po czym z uwielbieniem ją odkłada.Bardzo wieloraki wybór muzyczny stoi wstercie obok monitora komputerowego.Z umiarkowaną radością zauważam, że jest w nichpłyta ze sklepu muzycznego, a potem jest model konia trojańskiego, którego dał mu ojciec,gdy przegapił jego imprezę z okazji 21 urodzin.Zrobiony był z solidnego brązu i rzecz jasnabył bardzo ciężki.Caleb go nie cierpiał, ale zawsze trzymał go na widoku, bo mówił, żeprzypominał mu, by być człowiekiem dotrzymującym słowa.Podnoszę go i obracam, żebyspojrzeć na brzuch konia.Jest tam mała klapa, o której nikt nie wie.Caleb raz mi powiedział,że tam przechowywał wspomnienia wspomnienia, których nie chciał pokazywać innym.Zagryzam wargę, po czym ją otwieram.Czym była kolejna zbrodnia, prawda? Mój arkuszkalkulacyjny już minął dawno zaginione.Chwytam palcami coś cienkiego i papierowego.Delikatnie to wyciągam i rozwijampewnego rodzaju pergamin.To rysunek wykonany zdartym czubkiem ciemnografitowegoołówka.Na dole strony artysta się podpisał: C.Price Carrol w dużych, płynących literach.Dzieło jest twarzą kobiety.Uśmiecha się ironicznie, a w policzku ma drobny dołeczek [ Pobierz całość w formacie PDF ]