[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miał być jeszcze znanydziwak i entuzjasta Piescow, liberał, gaduła, muzyk; historyk, najmilszy w świeciepięćdziesięcioletni młodzieniaszek, stanowiący niejako sos i garnirunek do Koznyszewa iKarenina.Miał ich obu podjudzać i szczuć do dyskusji.Druga rata pieniędzy od kupca za las wpłynęła i jeszcze nie została wydana, Doiły była wostatnich czasach bardzo dobra i miła, toteż myśl o tym obiedzie pod każdym względem cieszyłaStiepana Arkadjicza.Był w jak najlepszym humorze.Istniały dwie okoliczności nieco przykre,lecz obie tonęły w morzu dobrodusznej wesołości, rozhuśtanym w duszy Stiepana Arkadjicza.Otojakie: po pierwsze, dnia poprzedniego, przy spotkaniu Karenina na ulicy, Obłoński zauważył, żeszwagier jest oschły i surowy, a gdy zestawił jego imię i fakt, że Karenin ich nie odwiedził i nie dałznać o sobie, z pogłoskami, jakie sam słyszał o Annie i Wrońskim, to mógł się łacno domyślić, żemiędzy mężem a żoną coś jest nie w porządku.To była jedna przykrość.Drugą rzecz nie całkiem przyjemną stanowiło to, że nowy naczelnik,jak wszyscy nowi naczelnicy, miał już z góry reputację strasznego człowieka, wstającego o szóstejrano, pracującego jak koń i wymagającego takiej samej pracy od podwładnych.Poza tym jeszczenowy naczelnik uchodził za gbura oraz jak wieść niosła, był całkiem przeciwnych poglądów niż te,które wyznawał poprzedni naczelnik i jak dotychczas, sam Obłoński.W przeddzień StiepanArkadjicz meldował się u niego służbowo w mundurze; nowy naczelnik był bardzo uprzejmy irozgadał się z nim jak ze znajomym, toteż Stiepan Arkadjicz uważał za swój obowiązek złożyć muobecnie wizytę w surducie.Myśl, że nowy naczelnik może go przyjąć nieuprzejmie, była tą drugąniemiłą okolicznością.Obłoński jednak czuł instynktownie, że się wszystko doskonaleu k s z t a ł t u j e. Wszyscy są ludz
mi, tak jak i my grzeszni, po co siÄ™ zÅ‚oÅ›cić i kłócić?  myÅ›laÅ‚wchodzÄ…c do hotelu.*L a p i è c e &  tu: główna potrawa Jak siÄ™ masz, Wasilij  zaczepiÅ‚ znajomego lokaja idÄ…c korytarzem w kapeluszu na bakier. WidzÄ™, że zapuÅ›ciÅ‚eÅ› bokobrody? Lewin  numer siódmy, nieprawdaż? Zaprowadz
mnie,proszę.I dowiedz się, czy hrabia Aniczkin (był to nowy naczelnik) przyjmuje, Słucham  odpowiedział z uśmiechem Wasilij. Dawnośmy księcia pana tu nie widzieli. Byłem wczoraj, ale innym wejściem.Czy to numer siódmy?Lewin pośrodku swego numeru w towarzystwie twerskiego chłopa mierzył właśnie arszynemświeżą niedz
wiedzią skórę, gdy wszedł Obłoński. Ach, zabiliście go?  zawołał Stiepan Arkadjicz. Wspaniała sztuka! Więc toniedz
wiedzica? Jak się masz, Archip!Uścisnął rękę chłopa i usiadł na chwilę, nie zdejmując palta ani kapelusza. Rozbierzże się i siadaj!  powiedział Lewin zdejmując mu kapelusz. Nie, nie mam czasu& Ja tylko na sekundę  odrzekł Stiepan Arkadjicz.Rozpiął palto, alepóz
niej zdjął je i przesiedział u przyjaciela całą godzinę, gadając o polowaniu i o sprawachnajbardziej intymnych. Powiedz mi, proszę, coś ty robił za granicą? Gdzie byłeś?  zapytał, gdy chłop wyszedł. Byłem w Niemczech, w Prusach, we Francji, w Anglii, ale nie w stolicach, tylko w miastachfabrycznych; widziałem dużo nowych rzeczy.I rad jestem, że tam byłem. Tak, znam twoją ideę o organizacji robotników. Ależ nie: w Rosji kwestia robotnicza powstać nie może.W Rosji istnieje kwestia stosunkuludu roboczego do ziemi, istnieje ona i tam, u nich, ale tam chodzi tylko o naprawę tego, co siępopsuło, podczas gdy u nas& Obłoński słuchał Lewina z uwagą. Tak, tak!  potakiwał. Bardzo możliwe, że masz rację.Cieszę się, że jesteś w tak dobrymnastroju: i uganiasz się za niedz
wiedziami, i pracujesz, i entuzjazmujesz się.Bo mówił miSzczerbacki  spotkał cię któregoś dnia  że jesteś jakiś przygnębiony, że wciąż mówisz ośmierci& No więc i cóż; nie przestaję myśleć o śmierci  odparł Lewin. To prawda, że śmierć jesttuż i że wszystko jest marnością.Powiem ci szczerze: bardzo jestem przywiązany do moichpomysłów i do mojej roboty, ale w gruncie rzeczy  pomyśl tylko! Przecież nasz cały świat toodrobinka pleśni, wyrosła na malusieńkiej planecie, a my sądzimy, że możemy stworzyć coświelkiego: idee, czyny! Toż to ziarnka piasku. Ależ, serce moje, prawisz rzeczy stare jak świat! Owszem, stare, Ale wiesz, gdy się je zrozumie jasno, to jakoś wszystko staje się znikome.Gdy człowiek zda sobie raz sprawę, że nie dziś, to jutro umrze i nic z nas nie pozostanie, towszystko obraca się w nicość! Ja uważam na przykład, że moja idea jest ważna, tymczasemokazuje się, że jest ona równie czcza  nawet gdyby się ją urzeczywistniło  jak podchodzenietej niedz
wiedzicy.Więc człowiek spędza życie szukając zapomnienia na polowaniu czy w pracy,byle tylko nie myśleć o śmierci [ Pobierz całość w formacie PDF ]