Trocki Lew Moje życie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Srodze sięomylili.Pewnym krokiem szliśmy ku władzy.218ROZDZIAA XXVIINOC, KT�RA ROZSTRZYGAZbliżała się dwunasta godzina rewolucji.Smolny przekształcił się wtwierdzę.Na strychu, jako spadek po starym Komitecie Wykonawczym, stałoze dwadzieścia karabinów maszynowych.Komendant Smolnego, kapitanGrekow, był naszym otwartym wrogiem.Zato dowódca oddziału karabinówmaszynowych zjawił się u mnie, żeby powiedzieć: moi ludzie są po stroniebolszewików.Poleciłem komuś może to był Markin? sprawdzeniekarabinów maszynowych.Okazało się, że były w złym stanie: nikt się o nie nietroszczył.%7łołnierze rozleniwili się właśnie dlatego, że nie zamierzali bronićKierenskiego.Zawezwałem do Smolnego świeży i pewny oddział karabinówmaszynowych.Był wczesny szary ranek 24 pazdziernika2.Przechodziłem zpiętra na piętro, dlatego, żeby nie siedzieć na jednem miejscu, po części zaś,żeby przekonać się, czy wszystko jest w porządku i dodać odwagi tym, którzymogli tego potrzebować.Po kamiennych posadzkach, ciągnących się bezkońca i mrocznych jeszcze korytarzach Smolnego, żołnierze z rześkim hukiemtoczyli karabiny maszynowe.Był to wezwany przeze mnie nowy oddział.Zdrzwi wysuwały się senne, wystraszone twarze pozostałych jeszcze wSmolnym nielicznych eserowców i mieńszewików.Ta muzyka nie wróżyła nicdobrego.Jeden za drugim śpiesznie opuszczali Smolny.Zostaliśmycałkowitymi gospodarzami gmachu, gotowego do podniesienia swejbolszewickiej głowy nad miastem i krajem.Rankiem spotkałem na schodach robotnika i robotnicę, którzy, zdyszani,przybiegli z partyjnej drukarni.Rząd zamknął centralny organ partji i gazetępiotrogrodzkiego Sowietu.Drukarnię opieczętowali jacyś agenci rządowi,którzy zjawili się w towarzystwie junkrów.W pierwszej chwili takawiadomość robi wrażenie: taka jest władza formalistyki nad umysłami! Aczy nie możnaby zerwać pieczęci? spytała robotnica. Zrywajcie, odpowiadam, a żeby się wam nic nie stało, dostaniecie odpowiednią ochronę. Obok nas stoi bataljon saperów, żołnierze nam pomogą, z przekonaniemmówi robotnica.Komitet Wojenno-Rewolucyjny natychmiast wydałpostanowienie: l) Otworzyć drukarnię pism rewolucyjnych.2) Redakcja izecerzy mają w dalszym ciągu wydawać gazety.3) Zaszczytny obowiązekobrony rewolucyjnych drukarń przed kontr-rewolucyjnemi zakusami powierzasię dzielnym żołnierzom pułku Litewskiego i 6-go rezerwowego bataljonusaperów.W następstwie drukarnia pracowała bez przerwy i obie gazetywychodziły w dalszym ciągu.24-go zaczęły się trudności na stacji telefonicznej, gdzie umocnili sięjunkrzy, pod ochroną których telefonistki zajęły w stosunku do Sowietu2Starego stylu, który wówczas jeszcze był oficjalnym stylem w Rosji.Według kalendarzazachodniego 6 listopada.Tem tłumaczyć należy fakt, ze rewolucję nazywają razpazdziernikową a raz listopadową.219stanowisko opozycyjne i wogóle przestały nas łączyć.Był to pierwszy, narazieepizodyczny, przejaw sabotażu.Komitet Wojenno-Rewolucyjny posłał nastację telefoniczną oddział marynarzy, którzy ustawili przed wejściem dwamałe działa.Telefony zaczęły pracować.Tak rozpoczęło się opanowywanieorganów administracji.Na trzeciem piętrze Smolnego, w niewielkim narożnym pokoju, bezprzerwy zasiadał Komitet.Tam koncentrowały się wszystkie dane o ruchuwojsk, o nastroju wśród żołnierzy i robotników, o agitacji w koszarach, ozamierzeniach czarnosecińców, o intrygach burżuazyjnych polityków icudzoziemskich poselstw, o życiu Zimowego pałacu, o naradach poprzednichugrupowań Sowietu.Informatorzy schodzili się ze wszystkich stron.Zjawialisię robotnicy, żołnierze, oficerowie, stróże, socjalistyczni junkrzy, służbadomowa, żony drobnych urzędników.Wielu z nich powtarzało oczywistenonsensy, niektórzy dawali poważne i cenne wskazówki.W ciągu ostatniegotygodnia prawie nie porzucałem Smolnego, nie rozbierając się, spałemdorywczo na skórzanej kanapie, budzony przez kurjerów, wywiadowców,motocyklistów, telegrafistów i nieustanne dzwonki telefonów.Nadciągaładecydująca chwila.Widoczne było, że nie ma już odwrotu.Wieczorem 24-go członkowie Komitetu Rewolucyjnego rozeszli się doswych okręgów.Zostałem sam.Póznięj przyszedł Kamieniew.Byłprzeciwnikiem powstania.Jednak przyszedł, aby tę decydującą noc spędzić zemną i obaj przesiedzieliśmy w maleńkim narożnym pokoju trzeciego piętra,podobnym do mostku kapitańskiego, tę rozstrzygającą noc rewolucji.Wsąsiednim, wielkim i pustym pokoju była budka telefoniczna.Dzwonionobezustannie, w sprawach ważnych i o głupstwa.Dzwonki jaskrawie jeszczepodkreślały czujną ciszę.Aatwo można było sobie wyobrazić pusty, mroczny,słabo oświetlony, przeszyty jesiennym, morskim wiatrem Petersburg.Burżuazyjny i urzędniczy ludek tuli się w swych łóżkach, usiłując odgadnąć,co dzieje się na zagadkowych i niebezpiecznych ulicach.Czujnym snemwojennego biwaku śpią dzielnice robotnicze.Komisje i rady partyj rządowychpadają ze zmęczenia w carskich pałacach, gdzie żywe widma demokracjinatykają się na jeszcze nierozwiane widma monarchji [ Pobierz całość w formacie PDF ]