Tomasz Mann Czarodziejska góra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dalej od księżyca, na ciemniejącym firmamencie migotałygwiazdy.Ostre, wyrazne i intensywne cienie, które zdawały się bardziej rzeczywisteniż rzeczy same, padały od domostw, drzew i słupów telegraficznych na połyskliwąpłaszczyznę.W kilka godzin po zachodzie słońca brał mróz siedmio- lub ośmiostop-niowy.W lodową czystość zaklęty był świat, codzienny jego brud znikł i zakrzepł,pogrążony niby we śnie w okowach fantastycznego czaru śmierci.Hans Castorp aż do póznej nocy pozostawał na swym balkonie ponad zimową,urzeczoną doliną (znacznie dłużej od Joachima, który o dziesiątej lub w każdymrazie niewiele pózniej udawał się na spoczynek).Doskonały jego leżak, przykrytytrzema materacowymi poduszkami i zaopatrzony w wałek pod głowę, przysuniętybył do drewnianej poręczy, na której leżała gruba warstwa śniegu; obok, na białymstoliczku płonęła elektryczna lampa, a koło stosu książek stała szklanka tłustegomleka wieczornego; koło dziewiątej jeszcze przynoszono je do pokoju wszystkimmieszkańcom Berghofu , a Hans Castorp dodawał do niego łyk koniaku, by jeuczynić smaczniejszym.Zastosował już wszelkie, jakimi tylko rozporządzał, środkiochronne przeciwko zimnu, cały skomplikowany aparat.Aż powyżej piersi tkwiłw zapinanym na guziki worku futrzanym, który nabył zawczasu w odpowiednimmagazynie Uzdrowiska, a wokół worka owinął przepisowo oba koce z sierści wiel-błądziej.Ponadto wdział na zimowe ubranie swą kurtkę futrzaną, na głowę weł-nianą czapkę, na nogach miał filcowe obuwie, a na rękach grubo watowane ręka-wiczki, które wszakże nie potrafiły zapobiec kostnieniu palców.Do północy i dłużej (kiedy to para gorszych Rosjan od dawna już opuściłasąsiedni balkon), zatrzymywał go też poza pokojem niezawodnie czar nocy zimo-wej, zwłaszcza iż od godziny jedenastej wplatała się weń muzyka dolatująca aż tuz doliny, z bliska i z daleka głównie jednak bezwład i podniecenie, jedno i drugierównocześnie: mianowicie bezwład i wzdrygające się przed ruchem znużenie ciałaoraz niezmordowana ruchliwość ducha, pochłoniętego pewnymi nowymi i wielceinteresującymi studiami, jakie zaprzątały w tym okresie młodzieńca.Zmianypogody dawały mu się we znaki, mróz wyczerpywał i podkopywał jego organizm.Jadał wiele, korzystał z obfitych posiłków Berghofu , gdzie po garnirowanym rost-befie następowały pieczone gęsi; spożywał to wszystko z tym nienormalnym apety-tem, który był tutaj w ogóle, a w zimie, jak się okazywało, bardziej jeszcze niżw lecie, na porządku dziennym.Jednocześnie odczuwał teraz silną potrzebę snu, takiż za dnia i w księżycowe wieczory zasypiał często nad książkami, które wertował(a które wyszczególnimy poniżej), aby po krótkim wyłączeniu świadomości konty-- 272 -nuować swe dociekania.Ożywione rozmowy a skłaniał się tutaj bardziej niż nie-gdyś w dolinie do szybkiego, niepohamowanego, a nawet ryzykownego gadania ożywione rozmowy z Joachimem podczas ich służbowych przechadzek po śnieguwyczerpywały go wielce; nawiedzały go zawroty głowy i dreszcze, uczucia odurze-nia i upojenia, a głowa jego płonęła.Wykres jego temperatury wzniósł się od czasunastania zimy, a radca dworu Behrens przebąkiwał coś o zastrzykach, które zwykłbył stosować przy uporczywie trwającej podniesionej temperaturze, a którym dwietrzecie gości, nie wyłączając Joachima, regularnie musiało się poddawać.W pew-nym związku zaś ze wzmożonym wytwarzaniem się ciepła myślał Hans Castorp pozostawało z pewnością owo podniecenie i ruchliwość umysłowa, które ze swejstrony przykuwały go do leżaka w roziskrzoną od mrozu noc.Takie wyjaśnieniepodsuwała mu pochłaniająca go lektura.Niemało czytywano w leżalniach i na oddzielnych balkonach Międzynarodo-wego Sanatorium Berghof uprawiali to zwłaszcza początkujący i krótkotermi-nowi; ci bowiem, co przebywali tu od wielu miesięcy lub tym bardziej lat, nauczylisię od dawna spędzać czas także bez pomocy rozrywek i zajęć umysłowych i umielizabijać go mocą wewnętrznego wirtuozostwa, a uciekanie się w tym celu do książeknazywali nawet nieudolnością i partactwem.Ostatecznie, niechby już jedna jakaśksiążka leżała na kolanach lub na stoliczku, pod ręką wystarcza to całkowicie,aby czuć się zaopatrzonym.Biblioteka zakładowa, wielojęzyczna i obfitującaw dzieła ilustrowane, rozszerzony zbiór lekkiej lektury, pochodzący z pewnejpoczekalni dentystycznej, oddana była pacjentom do dyspozycji.Wypożyczanosobie nawzajem powieści z czytelni Uzdrowiska.Od czasu do czasu pojawiała sięksiążka lub broszura, którą sobie wyrywano, po którą także ci, którzy już nie czy-tali, wyciągali ręce z udanym tylko spokojem.W chwili, do której doszliśmy, z rękido ręki przechodziła nędznie wydana broszurka, którą dostarczył pan Albin, a któranosiła tytuł Sztuka uwodzenia.Była ona dosłownym tłumaczeniem z francuskiego,zachowała nawet składnię tego języka, dzięki czemu wykład zyskał wiele nadobrym tonie i pikantnej elegancji a rozwijała filozofię miłości i rozkoszy ciele-snej w duchu światowej i pogańskiej radości życia.Pani St�hr przeczytała tę bro-szurę jedna z pierwszych i uznała jej lekturę za upajającą.Pani Magnus, ta sama,która traciła białko, podzielała jej zdanie bez zastrzeżeń.Jej małżonek, piwowar,niejedną, jak twierdził, wyniósł korzyść z tej książeczki, żałował jednak, iż paniMagnus zapoznała się z nią, gdyż tego rodzaju rzeczy rozpieszczają kobietyi wpajają im nieskromne pojęcia.Orzeczenie to niemało wzmogło popyt na książkę.Pomiędzy dwiema damami z ogrodowej leżalni, przybyłymi w pazdzierniku, paniąRedisch, małżonką polskiego przemysłowca, a niejaką panią Hessenfeld, wdową- 273 -z Berlina, z których każda utrzymywała, iż ona pierwsza zastrzegła sobie lekturęSztuki uwodzenia, doszło po obiedzie do bardziej niż niestosownej, a nawet wręczgwałtownej sceny, której Hans Castorp wysłuchać musiał ze swego balkonu; skoń-czyło się na histerycznych spazmach jednej z dwu dam mogła nią być paniRedisch, ale równie dobrze pani Hessenfeld i odstawieniu rozjuszonej kura-cjuszki do jej pokoju.Młodzież wcześniej zawładnęła traktatem niż dojrzalsze rocz-niki.Niekiedy zagłębiała się weń wspólnie po kolacji, w różnych pokojach.HansCastorp zauważył, jak chłopak z paznokciem o kształcie szufelki wręczył go świeżoprzybyłej, niezbyt poważnie chorej jasnej blondynce, Franeczce Oberdank, mło-dziutkiej panience z dobrego domu, którą matka dopiero co przywiozła była nagórę.Istniały, być może, wyjątki, może byli tacy, którzy godziny obowiązującegoleżenia wypełniali jakimś poważnym umysłowym zajęciem, jakimiś choć w pewnejmierze celowymi studiami, już choćby dlatego, aby w ten sposób zachować łącz-ność z życiem na równinie lub aby przydać czasowi nieco wagi i głębi, iżby nie byłon tylko czystym czasem i niczym poza tym [ Pobierz całość w formacie PDF ]