Chmielewska Joanna Wszystko czerwone.WHITE

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tymczasem Kazio zjadł truciznę przez oczywistą pomyłkę,morderca natomiast upodobał sobie Alicję i od kilku tygodni czyni uporczywestarania, zmierzające do zgładzenia przede wszystkim jej.Logicznie wnioskując,należy mniemać, że Alicja bezwzględnie jest dla niego niebezpieczna.Jakim sposobem, do diabła, Alicja może być dla niego niebezpieczna? Po wyj-ściu pana Muldgaarda zebrałam do kupy wszystkich, Alicję, Zosię i Pawła, i ka-załam im się nad tym zastanawiać.Protestowali nawet dość krótko, bo nadmiaratrakcji, połączonych z niepewnością, stał się wręcz nie do zniesienia i rozwikła-nie sprawy wydawało się szczytem szczęścia. O przeczytanie listu mu nie chodziło, to pewne stwierdziła Zosia.List jest, przeczytany, i co z tego? Nic. Mógł nie wiedzieć, co Edek tam napisał, i bać się, że napisał więcej zauważyła Alicja. Dajcie spokój listowi powiedziałam zniecierpliwiona. Już uzgodnili-śmy, że prędzej się znajdzie po śmierci Alicji niż za życia.To musi być coś innego.Alicja, ty powinnaś znać tego faceta! Mam zażądać, żeby mi się przedstawił?176 Głupiaś.Mam na myśli przeszłość.Musiałaś go chyba znać i widywaćz Anitą albo z Ewą, tylko sobie tego nie przypominasz.Albo może jeszcze z kimśinnym i morderca się boi, że sobie to przypomnisz.Może jednak rusz pamięcią? Anitę widywałam z jej pierwszym mężem.Zresztą, ty też.Jasny blondynw typie skandynawskim.Przemalować się mógł, ale nosa sobie nie zmienił. Słusznie sięgasz w odległe lata. Zaraz przerwał bardzo zamyślony Paweł. Może on myślał. Może jednak słuszniej byłoby mówić ona zaproponowała Zosia.Na tapecie mamy dwie baby.Mówmy wprost. Niech będzie zgodził się Paweł. Może ona myślała, że Edek powie-dział Alicji coś więcej i ona to wie? Albo że coś przywiózł, co jej nasunie jakąśmyśl? I nikomu innemu tylko Alicji? Przecenił mnie mruknęła Alicja. Nic mi się nie nasuwa. Bo Edek nic nie przywiózł. Owszem, wódkę. Wódka ci też nic nie nasuwa? Nawet dość dużo, ale raczej bez związku. Może obejrzyj jeszcze raz te zdjęcia? powiedziałam beznadziejnie.Może obejrzyj jakieś stare notatki, kalendarze czy ja wiem co.Starą korespon-dencję, stare buty. Stare torebki, stare rękawiczki, stare kapelusze. Przestańcie się wygłupiać, ja mówię poważnie. Z tego wszystkiego mogę obejrzeć tylko stare kalendarze i stare kapelu-sze powiedziała Alicja melancholijnie. Tak się składa, że akurat wiem, gdziesą.Wątpię, czy to coś da, ale mogę spróbować. Masz jeszcze stare kapelusze? spytała Zosia, bardzo zainteresowana. Mam, i nawet łatwo dostępne.Stoją w pudle w piwnicy, musiałam je zdjąćz antresoli przedwczoraj, jak wyciągałam walizki. Nie do wiary! Pokaż!Rozważania nam trochę okulały, czemu niekoniecznie trzeba się dziwić.Ali-cja lubiła kapelusze i przed laty miewała bardzo piękne, przy czym, nigdy nic niewyrzucając, a za to uzupełniając je swoimi i cudzymi oryginalnymi pomysłami,dysponowała w końcu olśniewającą kolekcją.Możliwość obejrzenia tego wszyst-kiego to była rzadka okazja, bo zazwyczaj trzymała je w miejscu niedostępnymi nie miała ochoty wyciągać i pokazywać.Paweł przyniósł z piwnicy pudło niezwykłych rozmiarów, ledwo mieszczącsię z nim we drzwiach.Wszystkie trzy, przepychając się wzajemnie, przeniosły-śmy się pod lustro w przedpokoju, całkowicie opętane bezrozumnym szałem mie-rzenia kapeluszy.Anita zapukała i weszła w chwili, kiedy wszystkie byłyśmy efektownie przy-strojone.Zosia miała na głowie białą panamę z czarnym woalem, ja miękki beret177z zielonego aksamitu z długim piórem, Alicja zaś jaskrawoczerwony kapeluszz oszałamiająco wielkim rondem.Zarówno Zosia, jak i ja, z niepojętych przyczynwyglądałyśmy w tych nakryciach głowy tak, że za samą prezencję należałoby nasodizolować od otoczenia, Alicji natomiast było prześlicznie!Anita znieruchomiała w progu, a oczy zaświeciły jej nadnaturalnym blaskiem. No wiesz! powiedziała zamiast powitania. Musisz to nosić! Musisz to nosić! zawtórowałyśmy jej gwałtownie. Alicja, nie waż siętego zdejmować z głowy! Jesteś nie do poznania! Tylko co? Do Bydgoszczy? spytała Alicja. Mam w tym także spać? Także spać! Kąpać się! Siedzieć w biurze! Musisz to nosić!!! Absolutnie musisz to nosić! Spójrz w lustro! Jesteś nie ta sama! Przecież mi do niczego nie pasuje! Ależ jak to nie pasuje! Do tego szarego, do jasnego beżu.! Do zgniłej zieleni też.Teraz są modne odważne zestawienia kolorystycz-ne powiedziała stanowczo Anita. Alicja, musisz to nosić! To jest obrazaboska, żeby się coś takiego marnowało! Alicja, musisz to nosić! Bez tego kapelusza w ogóle cię nie chcę znać!Bezwzględnie musisz go nosić!!!Opanowane wręcz szaleństwem zaparłyśmy się zgodnie zadnimi łapami.Ali-cja rzuciła niepewne spojrzenie w lustro i zaczęła się łamać. Będę się głupio czuła. Przecież go nosiłaś! Ale to było dziesięć lat temu. No to co?! Wyglądasz w nim akurat dziesięć lat młodziej! Nawet piętnaście. Wyglądasz znakomicie! Teraz jest moda na wszystko! Musisz go nosić!.Z roziskrzonym wzrokiem Anita zdarła jej kapelusz z głowy, przymierzyła, poczym włożyła z powrotem tyłem do przodu.Okazało się, że tyłem do przodu Ali-cja wygląda jeszcze piękniej.Pod wpływem zbiorowej presji protestowała corazsłabiej. Czekajcie, żebym nie zapomniała, po co przyjechałam powiedziała na-gle Anita. Miałam zadzwonić, ale postanowiłam wpaść, bo ostatnio kursujęmiędzy Kopenhagą i Hiller�d i mam was po drodze.A w ogóle to się śpieszę.Czynie zostawiłam tu u was zapalniczki? Zapalniczki? Chyba nie.Nic takiego nie widziałyśmy. Zobacz, czy nie leży na półeczce.Jeśli zostawiłaś, to mogła zostać odłożo-na tylko tam i nigdzie więcej.Anita przeszukała półkę pod portretem pradziadka.Nie zwracałyśmy na niąuwagi, zajęte kapeluszami. Nie ma.To już zupełnie nie wiem, gdzie ją mogłam zgubić.Szkoda mi jej,bo pamiątkowa, ale trudno.Alicja, będziesz nosić ten kapelusz czy nie?178Alicja popatrzyła na nas niepewnie.Wyglądałyśmy prawdopodobnie tak, żeodmowna odpowiedz mogłaby być niebezpieczna. Megiery.No dobrze, niech wam będzie. Nie waż się go zdejmować!Po wyjściu Anity Alicja posłusznie została w kapeluszu.Z dreszczem rozko-szy gmerałyśmy dalej w pudle.Zosia wyciągnęła granatowo-biały toczek. Pamiętam go! ucieszyła się. Nosiłaś go jeszcze, jak wyjeżdżałaśpierwszy raz do Kopenhagi! Nosiłam go także w czasie pierwszego pobytu we Florencji.Wleciał mi dofontanny.Mam nawet zdjęcie, akurat jak się nachylam.Alicja zamilkła na chwilę i wpatrzyła się w Zosię z wyjątkowym natężeniem.Zosia spojrzała na nią, rzuciła niespokojne spojrzenie do lustra i na wszelki wy-padek zdjęła toczek. Co się stało? Nie wolno go mierzyć [ Pobierz całość w formacie PDF ]