Ruiz Zafón Carlos Cień Wiatru

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ferm�n poklepał mnie po plecach, gestem pełnymprzygnębienia i współczucia. Niech ksiądz popatrzy: biedaczysko, szukające swego rodzicielazagubionego w mgławicach pamięci.Czyż istnieje coś równie smutnego?Niech wasza łaskawość sam powie. A mają panowie dowody, potwierdzające te słowa?Ferm�n chwycił mnie za podbródek i w odpowiedzi posłużył się mojątwarzą. A czyż może być większy, proszę księdza dobrodzieja, dowód od tejtwarzyczki, niemego, ale jakżeż wiarygodnego świadka powołania do życiaprogenitury w niniejszej sprawie?Duchowny nie wyglądał na przekonanego. Pomoże mi ksiądz, prawda? odezwałem się obłudnie błagalnymtonem. Proszę.Ojciec Fernando westchnął ciężko, zakłopotany. Nic złego chyba w tym nie ma, jak sądzę powiedział w końcu. Copanowie chcą wiedzieć? Wszystko odparł Ferm�n.21325Ojciec Fernando snuł swoje wspomnienia niemal tak, jakby wygłaszałhomilię.Konstruował przejrzyste i mistrzowsko zwięzłe zdania, nadając imkadencję, zdającą się zapowiadać rychły morał, który jednak się niepojawiał.Lata pracy w szkole wyrobiły w nim ów zdecydowany idydaktyczny ton kogoś przyzwyczajonego do tego, iż się go słucha, alezarazem zastanawiającego się, czy jest wysłuchiwany. O ile mnie pamięć nie zawodzi, Juli�n Carax został przyjęty w poczetuczniów szkoły San Gabriel w roku tysiąc dziewięćset czternastym.Odrazu wzbudził moją sympatię, obaj bowiem należeliśmy do niewielkiejgrupy uczniów niepochodzących z rodzin zamożnych.Przezywano nasoddziałem Porządnych.Każdy z nas miał swą własną historię.Ja zdobyłemtu miejsce ze stypendium dzięki mojemu ojcu, który przez dwadzieściapięć lat pracował w kuchni tego zakładu.Za Julianem wstawił się panAldaya, klient firmy kapeluszniczej Fortuny, należącej do ojca Juliana.Tobyły, rzecz jasna, inne czasy, rzeczywistą władzę skupiały w rękach rody irodowe dynastie.Ten świat już nie istnieje, resztki tego świata zmiotła zziemi Republika, z pożytkiem dla wszystkich, moim zdaniem, a jedynąpozostałością po nim są nazwiska widniejące na papierze firmowymprzedsiębiorców, banków i bezpostaciowych konsorcjów.Jak wszystkiestare miasta, Barcelona jest zbiorowiskiem ruin.Wielka sława, którymiwielu się chełpi, pałace, fabryki i zabytki, symbole, z którymi sięutożsamiamy, wszystko to proch i marność jedynie, relikwie nieistniejącejjuż cywilizacji.Dotarłszy do tego miejsca, ojciec Fernando zawiesił uroczyście głos, takjakby czekał na odpowiedz kongregacji po łacinie lub brewiarzowyrespons. I niech przewielebny ojciec powie amen, amen i po trzykroć amen,boć to najprawdziwsza prawda wykrzyknął Ferm�n, by przerwaćkrępującą ciszę. Mówił ksiądz o pierwszym roku mego ojca w szkole delikatnieprzypomniałem.214Ojciec Fernando przytaknął głową raz i drugi. Już wówczas używał wyłącznie nazwiska Carax, choć właściwiejbyłoby używać pierwszego członu Fortuny.Z początku z tego powodubył dla niektórych obiektem kpin.Kpili też z niego z powodu przynależeniado Porządnych, rzecz jasna.Ze mnie też drwiono, bo byłem synemkucharza.Tak to już jest z dziećmi.Bóg napełnia ich serca dobrocią, alepowtarzają to, co usłyszą w domu. Aniołeczki przytaknął Ferm�n. A mój ojciec? Co ksiądz pamięta? No cóż, to było tak dawno temu.Największym przyjacielempańskiego ojca był wówczas nie Jorge Aldaya, ale chłopiec, który nazywałsię Miquel Moliner.Miquel pochodził z rodziny niemal tak zamożnej jakAldayowie i odważyłbym się nawet powiedzieć, że był najbardziejekstrawaganckim uczniem, jaki pojawił się w murach tej szkoły.Ksiądzrektor miał go nawet za opętanego, bo recytował Marksa po niemieckupodczas mszy. Nieomylna oznaka opętania przytaknął Ferm�n. Miquel i Juli�n świetnie się rozumieli.Często, w czasie dużejprzerwy, w południe, zbieraliśmy się w trójkę i Juli�n wyjaśniał nam różnesprawy.Opowiadał też o swojej rodzinie i o Aldayach.Ksiądz przerwał na chwilę, jakby nie był pewien własnych słów. Jeszcze po ukończeniu szkoły utrzymywaliśmy z Miquelem przezjakiś czas kontakt.Juli�n wyjechał już do Paryża.Wiem, że Miquelowibardzo go brakowało; często go wspominał, przywoływał nawet niektóresekrety, z jakich Juli�n zwierzał mu się w swoim czasie.Pózniej, kiedywstąpiłem już do seminarium, Miquel stwierdził, że przeszedłem do obozuwroga, żartem to powiedział, niemniej straciliśmy kontakt ze sobą. A słyszał ojciec, że Miquel ożenił się z niejaką Nurią Monfort? Miquel się ożenił? Dziwi to księdza? Pewnie nie powinienem się dziwić, ale.Sam nie wiem.od wielu latnic nie wiem o Miquelu.Od wybuchu wojny.215 A wspominał księdzu o Nurii Monfort? Nie, nigdy.I nigdy mi też słowem nie napomykał o tym, że ma zamiarsię żenić czy też że ma narzeczoną.Przepraszam jednak najmocniej, alenie jestem do końca przekonany, że mogę panom o tym wszystkim mówić.To są sprawy, o których opowiadali mi Juli�n i Miquel po przyjacielsku,czyli ufając mej dyskrecji. Ale będzie miał ksiądz sumienie, żeby odmówić dziecku jedynejmożliwości odzyskania pamięci o swym ojcu? zapytał Ferm�n.Widać było, że ojcem Fernando targają wątpliwości z jednej strony, zdrugiej zaś, takie odniosłem wrażenie, czuje chęć poddania sięwspomnieniom, odzyskania owych bezpowrotnie straconych dni. Tyle lat już minęło, że nie ma to chyba żadnego znaczenia.Pamiętamdobrze dzień, kiedy Juli�n opowiedział nam, jak poznał Aldayów i jak jegożycie zaczęło się niezauważalnie dlań odmieniać.W pazdzierniku tysiąc dziewięćset czternastego roku wehikuł któryniejeden wziął za osadzony na kółkach grobowiec rodzinny, zatrzymałsię z wieczora przy sklepie kapeluszniczym Fortuny na plantach SanAntonio.Z pojazdu wyłoniła się postawna dumna i wyniosła postać donRicarda Aldayi, wtenczas już jednego z najbogatszych ludzi nie tylkoBarcelony, ale całej Hiszpanii, który władał twierdzami i koloniamiimperium włókienniczego rozciągającego się wzdłuż wszystkich rzekKatalonii.W prawej dłoni dzierżył wodze banków i posiadłościziemskich wielkości połowy prowincji.Lewa zaś, w ciągłym działaniu,pociągała za sznurki wiodące do władz prowincji, do ratusza, wieluministerstw, pałacu biskupiego i portowego urzędu celnego.Tego właśnie wieczoru ów mężczyzna z okazałym wąsem,cesarskimi bokobrodami, wzbudzający swą osobą co najmniejszacunek, potrzebował niezwłocznie kapelusza.Wkroczył z gołą głowądo sklepu don Antonia Fortuny'ego, rozejrzał się pobieżnie po nim iskupiwszy swój wzrok na kapeluszniku i jego pomocniku, młodymJulianie, odezwał się tymi słowy: Powiedziano mi, że stąd, wbrewpozorom, wychodzą najlepsze kapelusze w Barcelonie.Zanosi się naniezbyt pogodną jesień i potrzebne mi będzie sześć cylindrów, z tuzinmeloników, czapek myśliwskich i coś odpowiedniego do parlamentu wMadrycie.Notuje pan, czy mam powtórzyć?.Taki był początekpracowitego, ale i nader zyskownego procesu, w którym ojciec i synpołączyli swe wysiłki, by sprostać obstalunkowi don Ricarda [ Pobierz całość w formacie PDF ]