[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Spózniała się jej miesiączka.Wprawdzie tylko o dziesięć dni, ale towystarczyło, by miała lekkie poczucie winy.Otrzymała surowewychowanie i przez całe życie wbijano jej do głowy różnicę międzydobrem i złem.Mama sprawdzała wszystkich jej chłopaków.Pózniejrobiła to siostra przełożona w szpitalu, w którym odbywała praktyki:była bacznie obserwowana.Uczono ją, że oddawanie się chłopakomjest grzechem, a jeśli któryś odrzuci ją dlatego, że mu odmówi, toznaczy, że nie był jej godny.Bob nie był niegodny i oddanie mu się niewydawało jej się grzeszne.Nikt się o tym nie dowie, a nawet jeśli, toi tak już niedługo będzie to bez znaczenia.Jej obecny tryb życia - ciężkapraca, ciągły strach i bezsenne noce - z pewnością mógł zaburzyćregularność cyklu.To nieistotne, nie teraz.Uśmiechając się do siebie namyśl o dziecku, które będzie podobne do Boba, wróciła do domu.Dostarczono kwiaty, bukiet białych lilii, których Laura samaby nie wybrała oraz bukiecik gozdzików, który mama miała przypiąćdo swojej sukni.Do kościoła wysłano tacę z kwiatami do butonierekdla gości.- Szkoda, że twój tata nie dożył tego dnia - powiedziała Anne,gdy pomagała Laurze założyć suknię.- Byłby taki dumny, wydająccię za mąż.- Też o tym myślałam.Ale nie możemy się smucić.Pewnie na nasspogląda z góry i się uśmiecha.- Pewnie tak.Anne sięgnęła po szczotkę i Laura usiadła, żeby mama mogła jąuczesać.- Przypomniało mi się, jak byłaś mała - powiedziała, długimiruchami przeciągając szczotkę po włosach córki.- Uwielbiałam cięczesać każdego wieczoru, po tym, jak się wykąpałaś i założyłaśpiżamę, gotowa do snu.Tata siadał z nami i się przyglądał.- Opowiadał mi bajki.Zawsze dorzucał coś od siebie, dziękiczemu brzmiały trochę inaczej.- Zamilkła.- Nadal go mamie brakuje?- Oczywiście.Poczucie straty nigdy nie odchodzi.Jednak prędzejczy pózniej trzeba przestać płakać i wrócić do życia.Miałam ciebie.38 - Przecież mnie mama nie straci.Niech mama nawet tak nie myśli.- Nie myślę.Jak to się mówi? Syn pozostaje synem, do czasu gdyznajdzie sobie żonę.Córka jest córką przez całe życie".- Nigdy mi mama nie opowiadała, jak się poznaliście.- Naprawdę?Przez chwilę milczała.Były rzeczy, których nigdy nie mówiła Laurzei nie była pewna, czy chciałaby, żeby córka o nich wiedziała.Wychowała się w ochronce doktora Barnardo.Nie pamiętała swojej matki, która,jak jej powiedziano, zmarła przy porodzie, a o ojcu nikt nie wspominał.Gdy miała trzynaście lat, sierociniec znalazł jej pracę pomywaczkiw jednym z eleganckich domów przy Maida Vale - tej samej ulicy, przyktórej mieszkali Rawtonowie.Wtedy też dostała świadectwo urodzeniaz brutalnym wpisem: z nieprawego łoża, ojciec nieznany".Czasamizastanawiała się, czy jej matka naprawdę nazywała się Smith.W domu przy Maida Vale pracowała przez cztery lata.Jako służącanie znała innego życia prócz swojej pracy, łóżka, w którym spałai jedzenia, które spożywała.Inni służący prawie z nią nie rozmawiali,a gdy już się do niej zwracali, to z pogardą w głosie.Szybko pojęła, żebycie nieślubnym dzieckiem jest piętnem, czymś, czego należy sięwstydzić.Co tydzień miała pół dnia przerwy i poświęcała ten czas naspacerowanie po ulicach Londynu, przechadzanie się po parku i czytanie w bibliotece.Szukała rozrywek, które nie kosztowały więcej niżjeden czy dwa pensy.Jeśli wracała do domu przy Maida Vale zawcześnie, zawsze znajdowano dla niej jakieś zajęcie, choć rzekomomiała czas wolny.Tak więc, o ile pogoda nie była bardzo zła, zawszewychodziła.Tego szczególnego dnia szła Oxford Street, ClerkenwellRoad i Hackney Road aż do parku Victoria, gdzie zamierzała przezkilka minut posiedzieć na ławce, a potem wrócić.- Zobaczyłam go, kiedy grał w piłkę - powiedziała, gdy Laurazaczęła już myśleć, że mama zapomniała o pytaniu.- Robotnicyportowi grali przeciwko drużynie Respite.Był dobry.Nawet ja todostrzegłam.A gdy strzelił bramkę, zaczęłam klaskać i krzyknęłam: Brawo!".Gdy gracze już się rozchodzili, mężczyzna stojący obokmnie zawołał go.- Uśmiechnęła się lekko.- Krzyknął: Hej, Tom!Chodz tutaj i poznaj pewną damę, która cię podziwia".Byłampotwornie zażenowana, ale Tomowi to nie przeszkadzało.39 Przyjrzał się jej uważnie, przechylając głowę.W pracy nosiłauniform, poza którym miała tylko jedną sukienkę, którą zakładała,gdy miała wolne.Była uszyta z szarej bawełny i miała niewielkiewstawki z haftu angielskiego przy kołnierzyku i przy zaszewkachw talii.Spódnica kończyła się tuż nad kostkami, odsłaniając czarnebuty zapinane na guziki.Włosy związywała w ciasny kok i zakrywałaczarnym kapelusikiem ozdobionym z przodu czerwoną jedwabnąróżą.Wiedziała, że wyglądała biednie, ale coś widocznie mu sięw niej spodobało, bo uśmiechnął się do niej.Nie był bardzo wysoki; tylko trochę wyższy od niej.Miał jasnewłosy, a pod nosem zarys miękkich wąsów.Jej uwagę przykuły jegooczy: niebieskie, z zielonymi plamkami.Patrzył na nią z zainteresowaniem, jakiego nie okazywał jej jeszcze nikt z wyjątkiem paniColkirk, pracodawczyni, która przyszła do sierocińca, żeby ją sobieobejrzeć przed podjęciem decyzji o zatrudnieniu jej.Spojrzenie Tomabyło jednak łagodniejsze.Odwzajemniła uśmiech.- Zapytał, czy podobał mi się mecz.Gdy odpowiedziałam, że nieznam się na piłce nożnej, stwierdził, że będzie musiał mnie wyedukować
[ Pobierz całość w formacie PDF ]