[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co się tyczy Juliana, z wyjątkiem chwil, które mu zagarniałaMatylda, żył miłością, prawie nie myśląc o przyszłości.Dzięki osobliwemu działaniu tego uczucia,wówczas gdy jest bardzo silne i szczere, pani de Renal podzielała niemal jego beztroskę i pogodę.- Niegdyś - mówił Julian - kiedy mogłem być tak szczęśliwy w czasie naszych przechadzek po lasachVergy, ambitna wyobraz
nia wiodła mą duszę w urojone krainy.Miast przyciskać do serca to cudneramię, które było tak blisko moich warg, rwałem się w przyszłość, duchem byłem w odmęcie walk,które mi trzeba było stoczyć, aby zbudować olbrzymią fortunę.Umarłbym, nie zaznawszy szczęścia,gdybyś mnie nie odwiedziła w tym więzieniu.Dwa wypadki zmąciły to spokojne życie.Spowiednik Juliana, mimo iż jansenista, nie zdołał się uchronićod wpływu jezuitów i bezwiednie stał się ich narzędziem.Oświadczył mu jednego dnia, iż o ile nie chcepopaść w okropny grzech samobójstwa, winien użyć wszelkich środków, aby zyskać ułaskawienie.Zważywszy tedy, że duchowieństwo posiada wielkie wpływy w Paryżu, nastręcza się taki sposób; trzebasię nawrócić z wielką ostentacją.- Z ostentacją! - powtórzył Julian.- Ha! i ty zatem, ojcze, odgrywasz komedię godną misjonarza.- Wiek twój - odparł poważnie jansenista - wdzięczna powierzchowność, jaką otrzymałeś odOpatrzności, niezrozumiała dotąd pobudka zbrodni, heroiczne wysiłki panny de la Mole dla twegoocalenia, wszystko wreszcie, nawet ta zdumiewająca przyjaz
Å„, jakÄ… okazuje ci twoja ofiara, wszystkouczyniÅ‚o z ciebie bożyszcze kobiet w Besançon.Wszystkiego zapomniaÅ‚y dla ciebie, nawet polityki.Twoje nawrócenie znalazÅ‚oby echo w sercach i sprawiÅ‚oby gÅ‚Ä™bokie wrażenie.Możesz oddaćnieoszacowane usÅ‚ugi religii; i ja miaÅ‚bym siÄ™ wahać dla tej bÅ‚ahej racji, że jezuici obraliby tÄ™ samÄ…drogÄ™! Tak wiÄ™c, nawet w tym odosobnionym wypadku, który umyka siÄ™ ich zachÅ‚annoÅ›ci, mielibywyrzÄ…dzić szkodÄ™! Nie, to być nie powinno.A
zy wyciśnięte twoim nawróceniem przekreślą zgubnywpływ dziesięciu wydań Woltera.- A co mi zostanie - odparł zimno Julian - jeśli będę musiał gardzić samym sobą? Byłem ambitny, niewyrzucam sobie tego, postępowałem zgodnie z duchem epoki.Obecnie żyję z dnia na dzień, aleczułbym się bardzo nieszczęśliwy, gdybym się zniżył do podłości.Drugie wydarzenie, o wieledotkliwsze dla Juliana, spowodowała pani de Renal.Jakaś chytra przyjaciółka zdołała przekonać tęnaiwną duszę, że powinna jechać do Saint-Cloud rzucić się do kolan króla.Zdobyła się na ofiarę rozstania z Julianem; po takim wysiłku przykrość uczynienia z siebie publicznegowidowiska, która w innych okolicznościach wydałaby się jej gorsza niż śmierć, była niczym w jejoczach.- Pójdę do króla, powiem głośno, że jesteś moim kochankiem; życie człowieka, i to takiego człowiekajak Julian, powinno przeważyć wszystkie względy.Powiem, że przez zazdrość targnąłeś się na mojeżycie.Są liczne przykłady, że w takich wypadkach nieszczęśliwi młodzi ludzie uzyskiwali łaskęprzysięgłych lub króla.- Nie chcę cię widzieć, zabronię cię wpuszczać do więzienia! -wykrzyknął Julian.- I możesz być pewna,że nazajutrz zabiję się z rozpaczy, jeśli nie przysięgniesz poniechać wszelkiego kroku, który by naswydał na łup gawiedzi.To nie twój pomysł ta jazda do Paryża.Powiedz, co za intrygantka podsunęła cigo?.Używajmy szczęścia przez tę resztę krótkiego życia.Skryjmy nasze istnienie; zbrodnia moja jest ażnazbyt oczywista.Panna de la Mole ma w Paryżu olbrzymie stosunki, bądz
pewna, że robi, co tylko wludzkiej mocy.Tu, na prowincji, mam przeciw sobie wszystko, co zamożne i wpływowe.Krok twójpodrażniłby jeszcze tych bogatych, a zwłaszcza statecznych ludzi, dla których życie jest tak łatwe.Nienarażajmy się na śmiech Maslonów, Valenodów i tysiąca lepszych może nieco.Duszne powietrze kaz
ni stało się Julianowi nie do zniesienia.Szczęściem w dniu, w którym oznajmionomu, że trzeba umierać, słońce złociło pięknie przyrodę.Julian zaś miał przypływ odwagi.Przechadzkapo świeżym powietrzu była dlań rozkoszą, jak przechadzka po lądzie dla żeglarza, który był długo namorzu.- Wszystko idzie dobrze - myślał - odwaga mnie nie zawiodła.Nigdy ta głowa nie była równie poetyczna, jak w chwili gdy miała upaść.Słodkie chwile, którychkosztował niegdyś w lasach Vergy, cisnęły się tłumnie i z niezwykłą siłą w jego myślach.Wszystko odbyło się po prostu, przyzwoicie, bez najmniejszej przesady z jego strony [ Pobierz całość w formacie PDF ]