JACQ Christian RAMZES 1 Syn wiatłoci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie zwlekając, wysłać armię.- Stanę na jej czele - obwieścił Seti - a regent będzie mi towarzyszył.Wielka rada zaaprobowała tę decyzję; Szenar, który powstrzymał się odzabrania głosu, dodawał tylko ducha bratu; obiecał mu też, że przygotujedokumenty, aby regent mógł je przejrzeć zaraz po powrocie.q� �Dwudziestego dnia trzeciego miesiąca dziewiątego roku panowaniaSetiego korpus ekspedycyjny, w którego skład weszło czterystu żołnierzypod osobistym dowództwem faraona i jego regenta, maszerował przezrozpaloną pustynię ciągnącą się na północ od miasta Edfu i sto kilometrówna południe od szlaku do kamieniołomów w Wadi Hammamat.Zbliżał siępowoli do Wadi Mia, ostatniego miejsca, skąd wysłano meldunek doMemfis.Zdawkowy tekst nie zawierał niczego niepokojącego; poszukiwacze byliw doskonałych nastrojach, stan zdrowotny podróżnych nie budziłnajmniejszych zastrzeżeń.Pisarz nie wspomniał o żadnym incydencie.Seti dniem i nocą utrzymywał wojsko w stanie pogotowia; mimopewności siebie naczelnika policji pustynnej, który dołączył do korpusu zeswoimi najlepszymi ludzmi, faraon obawiał się niespodziewanego atakuBeduinów z półwyspu Synaj.Rządziło nimi prawo grabieży i zabójstwa;ich wodzowie popadali w gwałtowne ataki szału i wtedy byli zdolni doczynów najbardziej barbarzyńskich.- Co czujesz, Ramzesie?- Pustynia jest wspaniała, ale nęka mnie troska.- Co widzisz za tymi wydmami?Regent skoncentrował się; spojrzenie Setiego było teraz ożywione, aledziwne, prawie nadnaturalne.Wyglądał podobnie jak w Asuanie, kiedyodkrył nowe stanowisko wydobywania granitu.- Mój wzrok nie może przeniknąć.Po drugiej stronie tych wzniesieńjest pustka.- Tak, pustka.Pustka strasznej śmierci.Ramzes zadrżał.- Beduini?- Nie, napastnik bardziej podstępny i okrutny.- Czy mamy przygotować się do walki?- To niepotrzebne.Ramzes zapanował nad strachem, który ściskał go za gardło.Ofiarąjakiego przeciwnika padli poszukiwacze złota? Jeśli chodzi o potworypustynne, jak uważała większość żołnierzy, żadna armia nic tu nie poradzi;skrzydlate bestie z olbrzymimi szponami potrafią rozedrzeć na strzępykażdego przeciwnika, nim ten podejmie próbę obrony.Zanim zaczęto piąć się na wydmę, konie, osły i ludzie ugasili pragnienie;upał zmuszał do częstych postojów, a zapasy wody rychło ulegnąwyczerpaniu.W odległości niecałych trzech kilometrów jest jedna zmiejscowych wielkich studni, z której będzie można zaczerpnąć wodę, bynapełnić gurdy.Trzy godziny przed zachodem słońca ruszono dalej i bez większychtrudności pokonano wydmę.Wkrótce studnia znalazła się w zasięguwzroku.Budowla z ciosanego kamienia przylegała do zbocza góry, którejtrzewia kryły złoto.Poszukiwacze złota i żołnierze eskorty wcale nie zniknęli.Leżeli tuwszyscy wokół studni na rozpalonym piasku - z twarzami wtulonymi wziemię albo patrzącymi w słońce.Z na pół otwartych ust wypełzały czarne,przekrwione języki.Ani jeden nie przeżył.Gdyby nie obecność faraona, większość nieprzytomnych ze strachużołnierzy wzięłaby nogi za pas.Seti rozkazał przygotować obozowisko irozstawić warty, jakby lada chwila groził im atak; potem polecił wykopaćdoły, w których pogrzebie się umarłych.Podróżna mata posłuży im zacałun, król osobiście wypowie formuły przejścia i wskrzeszenia.Uroczystość pogrzebowa w promieniach zachodzącego słońcaprzywróciła żołnierzom spokój ducha.Do Setiego podszedł medykekspedycji.- Przyczyna zgonów? - spytał król.- Pragnienie, wasza królewska wysokość.Król natychmiast podszedł do studni, której pilnowali ludzie z jegostraży osobistej; w obozie wszyscy marzyli o paru łykach orzezwiającejwody.Wielka studnia była wypełniona po cembrowinę kamieniami.- Wybierzmy kamienie - zaproponował Ramzes.Seti zgodził się.Osobista straż faraona przystąpiła z zapałem do pracy; lepiej nie budzićpaniki wśród głównych sił.Aańcuch ludzi pracował bardzo sprawnie;Ramzes narzucał rytm i podsycał słabnący czasem zapał.Kiedy księżyc w pełni zajrzał do studni, wyczerpani żołnierze elitarnegooddziału patrzyli, jak regent spuszcza na linie ciężki dzban.Ramzespowściągał swą niecierpliwość, żeby nie rozbić dzbana zbyt gwałtownymruchem.W końcu pokazało się naczynie pełne wody; regent podsunął je królowi.Jednak Seti nie skosztował wody.- Niech ktoś zejdzie na dno studni.Ramzes owinął się liną pod pachami, zawiązał mocny węzeł i kazałczterem żołnierzom trzymać mocno za drugi koniec, a potem przekroczyłcembrowinę i zaczął schodzić, pomagając sobie kamiennymi występami.Przygoda nie nastręczała większych trudności; kiedy znalazł się dwa metrynad lustrem wody, ujrzał w świetle księżyca unoszące się na powierzchnimartwe osły.Z rozpaczą w sercu wydostał się na powierzchnię.- Woda w studni jest zanieczyszczona - mruknął.Seti wylał wodę z dzbana w piasek [ Pobierz całość w formacie PDF ]