[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Albo i gorzej, w niektórych przypadkach zwalniani pracownicy musielidodatkowo zwrócić pieniądze za przywiezienie ich w pierwszej kolejności na teren placówki, cobardzo często pochłaniało całą ich ostatnią wypłatę z CEW.*Czym wy się tam wszyscy zajmujecie?Zakładamy robaczkom świętojańskim pieluchy. Jaki chleb byście dziś zjedli, ludziska!?  zawołała Kattie do grupki zgromadzonejprzed barakiem Williego. Kukurydziany!  odpowiadali najczęściej.Chleb z mąki kukurydzianej lub bułeczki.Kattie szybko się przekonała, jak bardzo przydatne są jej nowe, zrobione z odpadów z K-25blachy do pieczenia.Dzięki nim nie tylko rozwiązała problem z tym, co jeść, ale odkryła również całkiemnowe zastosowanie swych domowych wypieków: łapówki.Posiłki przygotowywała w baraku Williego.Tam również zawsze jadali.Oboje mielisporo szczęścia, bo często pracowali na tę samą zmianę.Zawsze wówczas wracali po skończonejrobocie do baraku i przygotowywali obiad.Kattie miała tylko trzy blachy do pieczenia,a w baraku nie było zbyt dużo miejsca, nie mówiąc o tym, żeby gdzieś usiąść, ale z czasemdoprowadziła swój system pieczenia do perfekcji.Jej metoda sprawdzała się zarówno w przypadku pieczenia bułeczek, jak i chleba.Najważniejszy w tym wszystkim był zaś stojący pośrodku ciasnego baraku pękaty piec.Kiedy się w nim dobrze napaliło, stawał się rozgrzany do czerwoności.Był tak gorący, żeKattie nie mogła położyć na nim blachy z babeczkami, bo przypaliłyby się od spodu, zanimzdążyłyby się upiec w środku.Wobec tego ostrożnie, pod odpowiednim kątem, opierałapoczerniałą blachę o bok pieca.Aby się nie ześlizgnęła lub nie przewróciła, Kattie podpierała jąznalezioną w baraku cegłą.Najpierw jednak brała swoje specjalne ciasto, formowała z niegolepkie gomółki i kładła je na blachę.Kiedy bułeczki już ładnie zbrązowiały od spodu, Kattieodrywała je od metalowej powierzchni i delikatnie odwracała na drugą stronę.Wkrótce zapach świeżego pieczywa wypełniał cały barak, a przez okna i drzwi rozchodziłsię po okolicy.Obiady stały się najważniejszym wydarzeniem każdego dnia, a Kattie starała się,by były tak smaczne jak w domu.Patelnie stale trzymała w baraku Williego, ponieważ ona mogłago swobodnie odwiedzać, zaś Willie nie miał wstępu do kobiecej części obozu (choć razpróbował wspiąć się na ogrodzenie z drutu kolczastego).Jej przyjaciółka Gerdi  ze względu nadrobną posturę pieszczotliwie nazywana Maleńką  od czasu do czasu wyprawiała się doKnoxville, by kupić niedrogą wołowinę.Kattie uwielbiała Maleńką.Dziewczyna pochodziłaz Tupelo w Missisipi i razem pracowały w K-25.Kattie kroiła mięso na drobne kawałki,a następnie dusiła je w soku pomarańczowym kupionym w miejscowym sklepie lub od jednegoz obwoz
nych handlarzy.Do potrawki dodawała zazwyczaj trochę zielonych warzyw, zwyklegroszku, w które zaopatrywano się u farmerów sprzedających tuż za bramą swe produkty.Możnateż było dostać u nich kurczaki, w dodatku bez kartek żywnościowych, co stanowiło nie ladaokazję.Kattie gotowała to wszystko z wołowiną i podawała ze świeżo upieczonymi,zarumienionymi bułeczkami.Była to uczta, co się zowie.Niestety, młody, nadgorliwy strażnik wciąż nie dawał spokoju czarnoskórymmieszkańcom.Niektórzy składali na niego pisemne skargi: W chatach dla kolorowych kobiet o każdej porze dnia i nocy można spotkać PolicyjneStraże a jak te Policyjne Straże przychodzą do tych chat dla kolorowych to nigdy nie pukają dodrzwi [& ] a częstokroć nasze kobiety są wtedy jeno częściowo ubrane.Każdy na swój sposób radził sobie z trudami życia w Oak Ridge i złym traktowaniemprzez strażników.Kattie zajmowała się wypiekami.Teraz, kiedy strażnik przechodził obok jejbaraku, zawsze czekały na niego jedna bułeczka lub dwie.Gotowanie w barakach było surowozakazane.Ale gdy tylko strażnik zasmakował w tych nielegalnych wypiekach, nie zadawał jużżadnych pytań, tylko siadał, zajadał się bułeczkami i pozwalał Kattie robić to, co sprawiało jejnajwiększą radość.Na terenie ośrodka obowiązywały pewne reguły, ale Kattie wiedziała, że niemusi jedynie im się podporządkowywać, ale może również tworzyć własne.Z pogiętych, wyrzuconych na złom kawałków metalu powstały proste blachy, na którychpiekła przepyszne bułeczki i częstowała nimi strażnika.Dzięki temu baraki Kattie i Williegocieszyły się spokojem, a oni sami nie musieli wreszcie martwić się nieprzyjemnymi skurczamiżołądka.[16] Nawiązanie do słynnego hasła z plakatu propagandowego z drugiej wojny światowej: Loose lips might sink ships.[17] Zużyj to! Wykorzystaj do cna! Zadowól się tym, co masz! Lub obejdz
siÄ™ bez tego! TUBEALLOYROSÓA
, DYNIE I SZPIEDZY,JESIEC
1944Z czymś takim koroner się jeszcze nie spotkał.W Filadelfii miało miejsce wiele tajemniczych zgonów, ale jeszcze nie zdarzyło mu się,by przed jego biurem zatajono przyczyny śmierci dwóch mężczyzn.To nie mógł być przypadek.To prawda, w tej sprawie osobiście interweniował generał Groves, który chciałdopilnować, aby na zewnątrz nie wydostała się żadna informacja o mężczyznach pracującychw zakładzie dyfuzji termicznej w Stoczni Marynarki Wojennej.Główną winowajczynią była zwykła zatkana rura.Ale prawdziwe zagrożenie stanowiłypara wodna krążąca pod wysokim ciśnieniem w koncentrycznych rurach oraz sam uranwystępujący w postaci sześciofluorku.Kiedy firma H.K.Ferguson zbliżała się do końca budowy fabryki S-50, procestermodyfuzji wciąż jeszcze był udoskonalany.2 września 1944 roku fizyk Arnold Kramish,wówczas wypożyczony z Oak Ridge żołnierz SED, pracował w filadelfijskiej stoczni razemz Peterem Braggiem Juniorem i Douglasem Meigsem.Bragg i Meigs próbowali odetkać rurę,kiedy doszło do eksplozji.Obaj mężczyz
ni zostali poparzeni gorącą parą wodną oraz kwasemfluorowodorowym, a do ich płuc przeniknęły radioaktywne związki uranu.Bragg i Meigs wkrótce po tym zmarli.Kramish uległ poważnym poparzeniom i równieżnie dawano mu zbyt wielkich szans na przeżycie [ Pobierz całość w formacie PDF ]