Quinnell A J Wiezy krwi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podniósł przeszlifowany zawór i chrząknął z uznaniem. Napijmy się przed lunchem zaproponował.Byli zaproszeni na lunch na pokład Manasy.W drodze do jachtklubu Jack rozwo-dził się nad tym, co jeszcze należy zrobić przy silniku.Zakończył słowami:114 Potrzebowałbym siedmiu, ośmiu dni, ale z twoją pomocą możemy to zrobić o po-łowę szybciej nie wątpię, że Kirsty pali się do ruszenia za Lascellesem. Wprost nie może usiedzieć na miejscu przytaknął Cady. Ale Bóg jeden wie,jak Lascelles się zachowa, gdy zorientuje się, że depczemy mu po piętach.Może rzeczy-wiście pęknie, chociaż osobiście za bardzo w to nie wierzę. Westchnął. Szkopułw tym,.; że nie widzę innego sposobu.Kirsty ma rację: siłą nic się z niego nie wydusi.Jack zerknął na niego z boku. Naprawdę wierzysz, że chłopak żyje? Tak odparł Cady bez wahania. Widziałem to w spojrzeniu Lascellesaw Trianon.Ale tak naprawdę uwierzyłem w to już znacznie wcześniej, w chwili, gdyKirsty opowiedziała mi na statku całą historię.Szczerze mówiąc sam nie wiem, skądu mnie takie przekonanie może powstało ono pod wpływem jej niezachwianej pew-ności. Cóż za kobieta! westchnął Jack niemal tęsknie.Cady uśmiechnął się i przytak-nął: Prawdziwa dama, bez dwóch zdań.Kirsty i Ramesha zastali w jachtklubie, zajętych rozmową z rudowłosym mężczy-zną w wieku około trzydziestu pięciu lat.Kirsty i przedstawiła Cady ego Rameshowi, poczym dokonała prezentacji rudowłosego nieznajomego, który nazywał się Bruce McDo-nald.Zamówiwszy drinki, Jack zapytał: A gdzie Lani? Przygotowuje lunch odrzekła Kirsty. Zanosi się na coś specjalnego.Odkryłamały sklepik prowadzony przez chińską rodzinę, a w nim wszystkie potrzebne przypra-wy i produkty.Poszła na targ rybny, a kiedy wróciła, wyrzuciła mnie i Ramesha z łodzizapowiadając, że mamy nie przychodzić wcześniej jak o pierwszej.Jack nie mógł ukryć radości. Naprawdę miła z niej dziecina. Oblizał usta. Od lat nie miałem okazji sma-kować prawdziwej chińskiej kuchni. Odwrócił się do rudowłosego McDonaldai zmieniając temat zapytał: Jak postępuje robota przy łodzi, Bruce? Powoli, ale wciąż do przodu, Jack trzeba jeszcze ze dwa miesiące.Pociągnąwszy łyk piwa, Jack przestrzegł Bruce a poważnym głosem: Miej na nią oko, chłopcze. A zwracając się do reszty towarzystwa wyjaśnił: Bruce buduje własny jacht na La Digue to ta mała wysepka obok Praslinu. Za-czyna budowę po raz trzeci, bo już dwukrotnie jakiś drań spalił mu jacht, zanim zostałukończony. Dlaczego? zdziwił się Cady.McDonald wzruszył ramionami.115 Kto to może wiedzieć? Pewnie ktoś żywi do mnie jakąś urazę, chociaż zupełnienie mam pojęcia, o co chodzi. Nie sprawiał wszakże wrażenia szczególnie zmartwio-nego. Zje pan z nami lunch? zapytał Ramesh. Jedzenia starczy z pewnością dlawszystkich.McDonald z wyraznym żalem odmówił.Jak wyjaśnił, przyszedł tylko po parę mie-dzianych śrub i zaraz wraca na pokład Lady Esme.Kiedy odszedł, Kirsty westchnęła: To okropne ale przy tym cóż za wytrwałość! Niemożliwe jednak, żeby na takmałej wysepce nikt nie wiedział, czyja to sprawka.Jack pokiwał głową. Na La Digue żyje jakieś tysiąc osób i uwierz mi, że każda z nich dobrze wie, ktodokonuje podpaleń.Wiedzą to także wszyscy mieszkańcy Mah� i innych wysp. No to kto?Jack opowiedział całą historię.Kilka lat temu Bruce McDonald pływał po Seszelach jako członek załogi dużegofrancuskiego jachtu.Pokochał te wyspy, zwłaszcza La Digue, która w owym czasie byłaniemal dziewiczym terenem, nie było na niej nawet najmniejszego hoteliku.Zdarzyłosię, że w parę miesięcy pózniej zmarł jego bogaty krewny, zostawiając mu znaczny spa-dek.McDonald bez wahania wrócił na Seszele ogłaszając wszem i wobec, że zamierzazamieszkać na La Digue i zbudować piętnastometrowy szkuner za pomocą tradycyj-nych metod i używając miejscowych gatunków drewna.Po przyjezdzie na La Digue McDonald za kilka rupii rocznie wydzierżawił kawałekziemi na samej plaży i dosłownie parę metrów od morza zbudował sobie mały bunga-low kryty dachem z liści palmowych.Obok niego postawił wsparte na palach zadasze-nie z liści palmowych, które miało mu służyć za szopę na łódz.Potem osobiście wybie-rał drzewa, korzystając z pomocy staruszka, który przez siedemdziesiąt lat życia zbudo-wał więcej niż tuzin szkunerów.Idąc za radą owego starca wziął się za przygotowywaniebudulca w tradycyjny sposób, piłując deski ręcznie.Cała praca miała mu zająć ze dwalata.Szybko ustalił się plan dnia: wstawał o świcie, pracował trzy godziny, aż upał zaczy-nał za bardzo doskwierać, wtedy szedł popływać, potem łowił ryby na lunch, a po lun-chu robił sobie sjestę.Po sjeście znowu pływanie i kolejne trzy godziny pracy.Wtopił się w życie wyspy i zdobył sobie ogromną popularność.Był jedynym ob-cokrajowcem, a wyspiarze widząc jego poświęcenie i determinację zapałali do niegoogromną sympatią i otaczali go na swój sposób opieką [ Pobierz całość w formacie PDF ]