[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po czym, dzięki temu, że taka do dna duszy zakłamana, niezdradzając się z niczym udaje beztroskliwe oblicze i małżonka wypytuje, czemu to opuściłobiadek u takiego dobrego znajomka i tak wczas przyszedł.Mąż zaś, z wielką przykrościąwzdychając często, powiada: Ech, uciekłem, bo nie mogłem się patrzeć na ostatnią bezczelność tej zatraconej jego ba-by! Dobrzy bogowie, jakżeż to mężatka wierna i porządna mogła się zhańbić takim bezeceń-stwem! Doprawdy, klnę się na tę świętą Cererę, że i teraz, choć własnymi oczyma widziałem,trudno mi uwierzyć, że może być taka niewiasta.Te słowa męża wzbudziły w bezczelnej młynarce okrutną ochotę poznania całej historii;nie przestaje się tedy napierać, aby wszystko od początku opowiedział, i nie daje mu spokoju,aż jej zachciance uległ i nie wiedząc o brudach we własnym domu, opowiada o cudzych.[24]  %7łona mego kuma folusznika, zresztą  jak się zdawało  wypróbowanej cnoty nie-wiasta, niewiasta, o której zawsze i dobrze, i chwalebnie mówiono, która w poczciwości do-mem męża rządzić miała, uwikłała się w tajemną miłostkę z jakimś gachem.Z tym to onaciągłe miała schadzki miłosne i nawet w tym samym czasie, gdy my po kąpieli szliśmy naobiad, ona w ramionach tego właśnie miedziaka miłośnie się bawiła.Otóż naszym nagłymprzybyciem zmieszana schowała  chwytając się pomysłu, jaki jej w tym momencie wpadł dogłowy  owego jegomościa pod koszykową klatkę, utworzoną z prętów obło zagiętych, a101schodzących się w górze; służyło to do bielenia parą siarki chust, które się na tym rozwiesza-ło.Zdawało się jej, że tam będzie najbezpieczniej schowany, za czym spokojnie zasiadła znami do stołu.Tymczasem ciężki a przenikliwy zapach siarki otoczył młodziaka napełniającmu nos i usta, tak że tchu nie mogąc złapać zaczął się dusić; prócz tego zaczął go ten sierdzi-sty kruszec  jak to zwykł robić  pobudzać do kichania.[25] Kiedy po raz pierwszy mąż usłyszał kichnięcie od strony żony  bo spoza niej  ży-czył jej, jak to się zwyczajnie czyni, zdrowia, sądząc, że to ona kichnęła; tak samo, gdy się topowtórzyło raz drugi i kilka razy jeszcze.Wreszcie gdy się to za często powtarzało, tknęło gocoś i jak się rzecz ma, domyślać się począł.Odsunął tedy natychmiast stół, podniósł klatkę iwywlókł człowieka z trudem łapiącego oddech.Rozwścieczony swą hańbą zaczął wrzeszczećo miecz i chciał zamordować tamtego, już i tak ledwo żywego.Zaledwie go pohamowałem wtym napadzie szału, przedstawiając niebezpieczeństwo, w jakie pakuje nas wszystkich, i za-pewniając, że przecie jego wróg i tak niedługo uskwirknie  bez naszego przyczynienia się,bo go zabije jad wetchniętej siarki.Jakoż przekonany nie tyle mymi dowodzeniami, co sa-mym stanem rzeczy, bo gach już ledwo zipał, wyniósł go w najbliższy zaułek.Wtedy jąłemnamawiać  i namówiłem zresztą  jego połowicę, aby się wyniosła na jakiś czas z domu dojakiej znajomki, póki czas nie złagodzi wzburzenia męża; nie wątpiłem bowiem, że on w tymrozjuszeniu i roznamiętnieniu planował coś strasznego dla siebie i swej żony.Tak mniezmierziły te gody u naszego kuma, że uciekłem i wróciłem do własnych kątów.[26] Podczas tego opowiadania młynarza żona jego  której bezczelność i zuchwalstwo niebyło pierwszyzną  sypała słowami potępienia i oburzenia na ową niewiastę folusznika.Wy-krzykiwała o wiarołomstwie, o bezwstydzie, o tym, jaką to całej płci niewieściej zakałą jesttaka, co o cześć swą nie dbając nogami depce prawa łoża małżeńskiego, ognisko domowemęża plami hańbą zamtuza i zaprzepaszczając dostojeństwo małżonki ściąga na siebie nazwęnierządnicy; dodawała jeszcze, że takie to trzeba by żywcem palić! Niepokojona jednak ta-jemną z
dziarÄ… swojego nieczystego sumienia, a chcÄ…c co prÄ™dzej uwolnić swego gaszka zkatowni jego ukrycia, namawiaÅ‚a ciÄ…gle męża, aby siÄ™ wczas udaÅ‚ na spoczynek.Ów zaÅ›  żeto uciekÅ‚ od kuma w Å›rodku obiadu  porzÄ…dnie byÅ‚ gÅ‚odny i raczej zasiąść do stoÅ‚u wielkÄ…miaÅ‚ ochotÄ™.WiÄ™c, choć niechÄ™tnie  bo i jakżeby?  podaÅ‚a mu to, co byÅ‚o przeznaczone dla innego.Ale we mnie siÄ™ aż bebechy wywracaÅ‚y, kiedym myÅ›laÅ‚ o niedawnych sprawkach tej szelmy io jej bezczelnoÅ›ci teraz, i tyÅ‚kom w gÅ‚owÄ™ zachodziÅ‚, jak by to można wyjawić i odkryć jejzdrady i tak usÅ‚użyć memu panu, a tego jegomoÅ›cia, co jak żółw pod skorupÄ… leżaÅ‚ pod opaÅ‚-kÄ…, pozbawić jego okrywki i na oczach wszystkich postawić.[27] I kiedym siÄ™ tak biedziÅ‚ z powodu haÅ„by mego pana, spojrzaÅ‚a na mnie wreszcie Å‚a-skawym okiem boska Roztropność [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]