Forbes Colin Syndykat zbrodni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Było to na krótko przed złożeniemprzez Beauraina rezygnacji z dowodzenia brygadą antyterrorystyczną.Negocja-cje z porywaczami spartaczono, a w efekcie niezdarnej próby odbicia zakładni-czek żona i córka barona poniosły śmierć.Wkrótce po tym brutalnym mordzie baron przekazał Ch�teau Wardin wrazz jego dziesięcioma tysiącami hektarów dziewiczego lasu, wzgórz i urwisk sekcji szturmowej i innym formacjom Teleskopu.Nie chciał już nigdy oglądaćtego miejsca, nawet z daleka. Właśnie z powodu tego, przez co pan przeszedł odparł Beaurain wciążz zimną rezerwą w głosie nie jestem w stanie pojąć, jak może pan mieć co-kolwiek wspólnego z tym diabolicznym Syndykatem.Powiedział pan, że Banquedu Nord ma w Syndykacie swoje udziały zupełnie znikome.Jak mam to, namiłość boską, rozumieć? %7łe wnieśliśmy tylko zupełnie nieznaczny wkład finansowy. Do Syndykatu?! Owszem.A teraz proszę, niech mnie pan wysłucha, Julesie.Kiedy zwró-cono się do mnie w tej sprawie, uznałem przyjęcie ich propozycji za dobry po-mysł.Otwierało mi to kanał pozyskiwania informacji, informacji, które mogłemnastępnie przekazywać wam.I tak właśnie postąpiłem. To prawda.Tak jak prawdą jest i to, że nigdy nie zdradził pan, skąd teinformacje pochodzą. Sądziłem, że sposób, w jaki je uzyskiwałem, nie znalazłby uznania w pań-skich oczach. W jakiej formie złożono wam tę propozycję?Bankier zaczynał się pocić; jego czoło zrosiły maleńkie kropelki wilgoci.At-mosfera w luksusowym gabinecie była jak naelektryzowana.Patrząc na de Gra-era, Beaurain odniósł wrażenie, że robi mu się nie do wytrzymania gorąco.Baron29zrobił ruch w kierunku barku, rozmyślił się i stanął niezdecydowany za biurkiem. W jakiej formie Syndykat złożył tę propozycję pańskiemu bankowi? Telefonicznie, na mój prywatny numer.Bóg jeden raczy wiedzieć, skąd gowzięli.Mają swoich ludzi dosłownie wszędzie. Kto ją złożył? Kobieta, do której mam dzwonić z każdą informacją o panu.Tak, Julesie o panu! Mam im przekazać słowo w słowo wszystko, o czym rozmawiamy w tympokoju. Czy ta kobieta jakoś się nazywa? Już na samym wstępie kazała mi zwracać się do siebie per Madame. Akcent? Mówi po flamandzku. Co konkretnie proponowała? Wykup udziału, który miałby przynosić kolosalne zyski od zainwestowanejsumy.Była mowa o trzystu procentach rocznie. W jaki sposób ukrył pan to przestępstwo przed pozostałymi członkami radynadzorczej banku? Zapłaciłem całą sumę gotówką podjętą z mego prywatnego konta. Pan kłamie, de Graer!To oskarżenie smagnęło starego barona jak policzek.Drgnął, jakby naprawdęmu go wymierzono, i krew odpłynęła mu z twarzy.Wydawało się, że w oczachsię postarzał.Beaurainowi zrobiło się żal przyjaciela, ale nie mógł dopuścić, żebywspółczucie zmąciło mu ocenę sytuacji.Musiał przełamać barierę, której istnienieintuicyjnie wyczuwał. Jak pan śmie tak do mnie mówić, Beaurain. Wiem, kiedy pan kłamie.Całe życie upłynęło mi na nauce rozpoznawaniatakich właśnie rzeczy.Teraz pan kłamie albo nie mówi mi wszystkiego.Nowięc, jak to było naprawdę? Zagroziła, że Yvette może spotkać coś złego. Kogo? Yvette, moją siostrzenicę, córkę mojej siostry.Po tym, co się stało z moimwłasnym dzieckiem.Na miłość boską, Julesie, niech pan ma litość! Rozdepczę ich wszystkich jak robactwo, choćbym miał na to poświęcićcałą resztę życia.Po prostu muszę wiedzieć, jak stoją sprawy między nami, komujeszcze mogę ufać. Obawiam się, że teraz już nikomu.Grozi panu wielkie niebezpieczeństwo. Czym konkretnie groziła pańskiej siostrzenicy? Beaurain nadal mówiłbeznamiętnie, spokojnie i monotonnie, z nadzieją, że uda mu się rozbroić bom-bę terroru podłożoną w sercu jednego z najpotężniejszych banków Brukseli.DeGraer nie odpowiedział mu słowami.Pociągnął za łańcuszek przy kamizelce i wy-dobył z kieszonki pęk kluczyków.Wybrał jeden z nich, włożył do zamka szuflady30biurka, otworzył ją i wyjąwszy kopertę, podał ją Beaurainowi.Beaurain znalazłw niej kartonik, który na pierwszy rzut oka wziął za zwykłą kartę pocztową, do-póki dokładniej nie przyjrzał się umieszczonemu na nim rysunkowi.Rysunek byłprymitywny, niewprawny, przerażający i piekielnie sugestywny.Przedstawiał sie-dzącą na łóżku lalkę.Bez głowy.Z kikuta szyi ściekały wielkie krople krwi.Napodłodze koło łóżka przyklejono zdjęcie głowy dziecka.Beaurain podniósł wzrokna bankiera. To ona? spytał. Tak, to jest Yvette. De Graer nie był w stanie ustać na miejscu.Spoj-rzeniem biegł wciąż w stronę barku i tylko najwyższym wysiłkiem woli zmuszałsię do pozostania za biurkiem. Czy może pan sobie wyobrazić, jak się czułem,kiedy to dostałem? Ostrzegł pan siostrę? Ona absolutnie nie może się o niczym dowiedzieć! Bankier był już bliskipaniki. Jak pan wie, jej mąż jest znanym adwokatem.Podniósłby wielki szum,a to natychmiast naprowadziłoby ich na bank.Spełniłem wszystkie ich żądania,dostarczyłem środków finansowych, więc Yvette jest bezpieczna. Ma pan taką nadzieję. Do diabła, Julesie! Niech pan tak nie mówi! Zrobiłem wszystko, co w mojejmocy, ale Syndykat wszędzie ma swoich ludzi.Nie ulega żadnej wątpliwości, żei w tym budynku mają swego agenta, który obserwuje każdy mój krok. Czy powiedział pan tej Madame, która do pana dzwoni, o Teleskopie? spytał powoli Beaurain [ Pobierz całość w formacie PDF ]