Ursula K. Le Guin Opowiadania orsinianskie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Każdy z nich tworzył ze swym odbiciem ideal-ne koło.Pod mostem przepłynęła barka wyładowana jakimiś skrzyniami.Vasli, podnie-siony przez ojca, żeby mógł na nią popatrzeć nad kamienną balustradą, napluł na jed-ną ze skrzyń. Wstydz się powiedział Ladislas Gaye bez gniewu.Był szczęśliwy.Nie przejmo-wał się, że przy wielkim impresario Egorinie rozpłakał się jak dziecko.Nie przejmowałsię, że jest zmęczony, że to jeden z gorszych dni żony i że już jest spózniony.Nie przej-mował się niczym z wyjątkiem małej rączki dziecka w swojej dłoni i tym, jak wiatr namoście, między jednym miastem i drugim, porywa wszelkie dzwięki i zostawia człowie-ka skąpanego w ciepłym, milczącym blasku słońca, oraz tym, że Otto Egorin wie, kimon jest: muzykiem.Dzięki temu jednemu faktowi był silny i wolny.Jego siła i wolnośćnie wykraczały poza to, lecz jemu to wystarczało.W głowie rozbrzmiewała mu linia me-lodyczna trąbki z jego Sanctus. Tato, dlaczego ta duża pani miała coś w uszach i pytała, czy lubię czekoladki? Czyludzie nie lubią czekoladek?118 To były klejnoty, Vasli.Nie wiem. Trąbka śpiewała dalej.Gdyby tylko mógł tujeszcze chwilę zostać z tym małym człowiekiem, w blasku słońca i ciszy, między mia-stem i miastem, między chwilą i chwilą.Poszli na Stare Miasto, mijając nabrzeża, po-rzucone kamienne domy, weszli na wzgórze i dotarli na podwórko ich kamienicy.Vasliwyrwał się ojcu i zniknął w tłumie dzieci bijących się, krzyczących i biegających po po-dwórku.Ladislas Gaye zawołał na syna, zrezygnował, wspiął się po ciemnych schodachi ruszył ciemnym korytarzem na trzecim piętrze, wszedł do ciemnej kuchni, pierwszegopomieszczenia ich dwupokojowego mieszkania.%7łona obierała ziemniaki przy kuchen-nym stole.Miała na sobie brudny biały szlafrok, a na gołe stopy włożyła brudne klapkiz różowego kordonka. Jest szósta, Ladis odezwała się, nawet na niego nie patrząc. Byłem na Nowym Mieście. Dlaczego ciągnąłeś dziecko tak daleko? Gdzie on jest? Gdzie jest Tonią i Givana?Wołałam je kilka razy.Na pewno nie ma ich na podwórku.Dlaczego poszedłeś z dziec-kiem tak daleko? Byłem u. Plecy mnie bolą bardziej niż zwykle, to pewnie przez ten upał, dlaczego lato jesttu takie gorące? Daj, ja obiorę. Nie, już skończę.Mógłbyś wreszcie przeczyścić te odpowietrzniki w kuchence, La-dis, prosiłam cię o to chyba z pięćdziesiąt razy.Teraz już zupełnie nie mogę jej zapalić,jest obrzydliwie brudna, a z moimi plecami nie mogę się wziąć za jej szorowanie. Dobrze.Tylko zmienię koszulę. Posłuchaj, Ladis.Ladis! Czy Vasli jest na podwórku w dobrym ubraniu? Zejdzna dół i zaraz go tu przyprowadz, jak twoim zdaniem możemy sobie pozwolić na pra-nie jego dobrego ubrania za każdym razem, kiedy je wkłada? Ladis? Przyprowadz go tu!Czy ty nigdy nie możesz sam pomyśleć o takich rzeczach? Pewnie już jest obrzydliwiebrudny od zabawy z tymi chłopaczyskami! Idę, daj mi trochę czasu, dobrze?We wrześniu zerwał się wschodni jesienny wiatr, który wiał wzdłuż pustych, kamien-nych domów i jasnej, wzburzonej rzeki, pędził ulicami miasta niezliczone śmieci, wpy-chał pył do oczu i ust ludzi wracających z pracy do domu.Ladislas Gaye minął ulicz-nego mówcę, dziewczynkę, która zbiegała stromą ulicą, głośno płacząc, kiosk z gazeta-mi, których nagłówki oznajmiały, że Pan Neville Chamberlain w Monachium , dużyunieruchomiony samochód, wokół którego zebrał się spory tłumek, grupę młodzień-ców przypatrujących się walce na pięści, dwie kobiety rozmawiające ze sobą przez ulicę jedna stała na krawężniku, a druga, ubrana w błękitnoszkarłatny atłasowy szlafrok,wychylała się do połowy z okna mieszkania; widział i słyszał to wszystko i nie widział119ani nie słyszał niczego.Był bardzo zmęczony.Dotarł do domu.Jego córeczki bawiły sięna podwórku, w studni cienia głębokiej na trzy piętra.Zobaczył je w grupie piszczącychdziewczynek, ale nie zatrzymał się.Wszedł po ciemnych schodach, przeszedł przez ko-rytarz i wszedł do kuchni.Jego żona nabrała ostatnio sił, bo nieco się ochłodziło, ale te-raz była w złym nastroju, gotowa do płaczu; Vasli i kilku innych chłopców zostało przy-łapanych na męczeniu kota, którego oblewali na5�ą, żeby go potem podpalić. To niedobre dziecko, mały potwór, jak to możliwe, żeby dziecko chciało zrobić cośtak strasznego? Vasli był zamknięty w środkowym pokoju i wrzeszczał ze złości.La-dislas Gaye usiadł przy kuchennym stole i objął głowę rękami.Było mu niedobrze.%7łonadalej coś mówiła o dziecku, o innych dzieciach na podwórku. Ta pani Rasse, żeby takwetknąć głowę bez pukania i pytać, czy wiem, co wymyślił mój mały Vasli, jakby j ej ba-chory były powodem do dumy, z tymi brudnymi twarzami i różowymi oczyma jak sta-do królików.Zamierzasz coś z tym zrobić, czy będziesz tak tu siedział? Uważasz, że po-trafię sobie dać z nim radę? Czy takiego syna chcesz? A co ja mogę na to poradzić? Będziemy dzisiaj coś jedli? O ósmej mam lekcję gryna fortepianie.Na litość boską, daj mi przez chwilę spokojnie posiedzieć. Spokojnie! Chcesz spokoju i nic cię nie obchodzi, że dziecko zmienia ci się w ta-kie samo zwierzę, jak wszyscy inni! Dobrze, co mnie to obchodzi, jeśli ty tego chcesz. Chodziła po kuchni, stukając swoimi różowymi klapkami.Robiła kolację. Małe dzieci są okrutne rzekł Ladis. Nie wiedzą, co to znaczy.Dowiadują siępózniej.Wzruszyła ramionami.Vasli teraz szlochał za drzwiami; wiedział, że ojciec jestjuż w domu.Ladislas Gaye poszedł do tego pokoju i usiadł z dzieckiem w półmroku.W drugim pokoju, gdzie w łóżku leżała babka, z radia grzmiała muzyka taneczna; Ladi-slas kupił je dla niej z drugiej ręki.Było ono jej jedyną rozrywką i babka mówiła tylkoo tym, co usłyszała w radiu.Vasli przytulił się do ojca.Nie płakał już, wycieńczony. Nie wolno ci robić takich rzeczy z innymi chłopcami, Vasli mruknął w końcuojciec. Biedne zwierzątko jest słabsze od ciebie i samo sobie nie poradzi.Dziecko milczało.W tym pokoju zebrały się wokół nich cale terazniejsze i przy-szłe okrucieństwo, bieda i ciemność.W sąsiednim pokoju puzony grzmiały walca.Vasliw milczeniu przywarł do ojca.W natarczywym hałasie puzonów, zawiesistym jak słodki syrop od kaszlu, Gaye przezchwilę słyszał głęboki, czysty grzmot swego Sanctus, niczym grzmot wśród gwiazd nadkrawędzią wszechświata przez jedną chwilę, jakby zniknął gdzieś dach budynku,a on sam spojrzał wysoko w całkowitą, trwałą ciemność, tylko przez jedną chwilę.Spi-ker bełkotał gładko, z ożywieniem [ Pobierz całość w formacie PDF ]