[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.M., II, 392).Rzeczywiście, loże Paryża, zwłaszcza ta o nazwie "Propaganda", zorganizowały loże filialne w Belgii, Holandii, Niemczech, Szwajcarii, Włoszech i nawet w Austrii.Zimmerman chwalił się, że zorganizował pod nazwą stowarzyszeń literac­kich lub innych podobnych więcej niż sto takich lóż lub podobnych klubów.Członkowie ich otrzymali instrukcje z Paryża i zajmowali się werbowaniem stronników "rządu prawomocnego we Francji", aby paraliżować opór na­rodu."Wasz kraj jest całkowicie podminowany" mówił Bonaparte oficerom włoskim, którzy ledwie co podpisali zawieszenie broni w Cherasco."Zna­lazłem w Genewie sumę 700 000 franków w gotówce przeznaczoną przez Tajemnych Rewolucjonistów Lombardczyków i Piemontczyków dla popar­cia postępów wojsk francuskich" (cyt.przez Benoit F.B., I.395)."Po­cząwszy od 1821 r.wszystkie próby i agitacje rewolucyjne, których teatrem były Włochy były dziełem wolnomularstwa" mówi Walter (Espasa).Sądzę, że jak na próbkę to starczy.Kto chciałby wiedzieć więcej musi sięgać do cytowanych prac.Tutaj trzeba także umieścić dowody, że masoneria nie tylko przewodziła, ale przygotowała i zadecydowała zawczasu epokę terroru [we Francji - przyp.tłum.], która na przestrzeni wieków pośród wszystkich okresów terroru zasługiwała na to miano jak najbardziej (Benoit, F.M., II, 397-03).Eckert, w swojej tyle razy cytowanej pracy zamierza udowodnić, że wszystkie rewolucje w życiu religijnym, politycznym i socjalnym naszej epoki były przygotowywane, a także dojrzewały w łonie masonerii i potem były kierowane przez nią.I to wykazuje: przez historię Zakonu, przez wyznania najbardziej zdecy­dowane samego Zakonu, które częściowo przeniknęły do wiadomości pub­licznej, przez zdarzenia ostatnie z jego czasów w Saksonii i poza nią i w końcu przez krytycyzm rozumu.W książce "The Cause" można przeczytać szereg rozdziałów odno­szących się do ostatnich rewolucji europejskich, które nosiły zawsze to samo piętno okrucieństwa i prześladowania religii połączone z faworyzowaniem Żydów lub z ich kierownictwem.101.Czystość i uczciwość masońskaNikt nie zaprzeczy, że czystość uczuć, myśli i czynów jest jednym z punktów najbardziej delikatnych w moralności chrześcijańskiej i to tak ważnym, że nawet wrogowie Kościoła, jeśli są szczerzy, podziwiają nau­czanie Kościoła odnoszące się do tych cnót, a jeśli nie są szczerzy, obłudnie poszukują, jak można oskarżyć Kościół, że nie zachowuje ich w sposób doskonały.Tu jest kamień probierczy doskonałości moralności, którą się wyznaje.Spójrzmy jaka jest moralność masońska odnośnie tego punktu.Jednak, ponieważ są to sprawy tak delikatne, będę się starał dotykać je jak najbardziej powierzchownie, odsyłając tych, którzy chcą wiedzieć więcej, do prac cytowanych, zawierających o wiele więcej danych i dokumentów.Istnieją zasady masońskie, które nieodmiennie muszą prowadzić do większej swobody obyczajów u tych, którzy są pod ich wpływem, nawet jeśliby to było nieuświadomione.Zasady te to "wolność" masońska, tzn.niezależność od wszelkiego poddania, do tego stopnia, że każdy jest swoim własnym Bogiem, królem i papieżem, adorowanym i adoratorem jedno­cześnie.Gdy się nie uznaje żadnego prawa zwierzchniego (wyższego), brakuje potężnego hamulca, który przyczynia się do poddania pod kontrolę złych inklinacji.Stąd pochodzi jako konsekwencja zupełnie naturalna nauczanie, że deka­log czyli dziesięć przykazań, które wszyscy znamy, nie obowiązuje ma­sonów.Wyraźnie to mówi "The Encyclopedia of Freemasonery": "Nie są obowiązujące (10 przykazań) dla masona, jako masona, ponieważ instytucja jest tolerancyjna i kosmopolityczna." (Preuss A.F., 295-296).Ponadto, materializm, który aktualnie wyznawany jest w całej prawie masonerii, uniemożliwia zobowiązania moralne.Materia nie jest wolna, nie jest odpowiedzialna.Jest także doktryną masońską głoszoną przez doktorów, takich jak Mackey, że "kobieta jest w istocie niezdolna do prawdziwej moralności, daleko od niej są okowy błędu i ignorancji chrześcijańskiej i mojżeszowej!"."Mason nie powinien walczyć ze swymi własnymi instynktami".Są to nauki A.Pike, najwyższego zwierzchnika Zakonu (Preuss A.F., 303) [ Pobierz całość w formacie PDF ]